Βοήθεια!

Δε μιλάς εσύ. Μήτε είναι η ράτσα μονάχα μέσα σου που φωνάζει• μέσα σου αρίφνητες γενεές των ανθρώπων• άσπροι, κίτρινοι, μαύροι• χιμούν και φωνάζουν. Λευτερώσου κι από τη ράτσα• πολέμα να ζήσεις όλο τον αγωνιζόμενο άνθρωπο.

Κοίταξε τους ανθρώπους, λυπήσου τους. Κοίταξε τον εαυτό σου ανάμεσα στους ανθρώπους, λυπήσου τον. Μέσα στο θαμπό σούρουπο της ζωής αγγίζουμε ο ένας τον άλλον, ψαχνόμαστε, ρωτούμε, αφουγκραζόμαστε• φωνάζουμε βοήθεια!

Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.

Τρέχουμε. Ξέρουμε πως τρέχουμε να πεθάνουμε, μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε. Μια λαμπάδα κρατούμε και τρέχουμε. Το πρόσωπό μας, μια στιγμή, φωτίζεται• μα βιαστικά παραδίνουμε τη λαμπάδα στο γιο μας κι ευτύς σβήνουμε, κατεβαίνουμε στον Άδη.

Φοβούμαι! Ο σκοτεινός ανήφορος δεν έχει τελειωμό. Ο αγώνας μου όλος πάσα στιγμή κιντυνεύει. Πατώ, παραπατώ μέσα στις σάρκες, σαν ένας νυχτωμένος στρατοκόπος, και φωνάζω: Βοήθεια!

                                                                                          Νίκος Καζαντζάκης

Φωτό: Νίκος Καρτάλιας