Τετάρτη, 6 Νοέμβρη, 2024 - 07:57

O Ουρανός, η Θάλασσα και η Ελληνική Ραθυμία

(Πώς γινόμαστε συνένοχοι σε ένα συνεχιζόμενο έγκλημα)

Του Μάριου Νόττα*

Όταν γύρω σου τα πάντα γκρεμίζονται, μένεις άνεργος, η Εστία σου δέχεται εισβολή από κάθε λογής ‘δανειστές’, γύρω σου ‘εκπτώσεις’ παντού, οι ιδεολογίες ‘τρίζουν’, αξίες μεταλλάσσονται σε πρακτικές επιβίωσης…

 

…Είναι παρεπόμενο να ‘σκληραίνεις’, να παχυδερμοποιείσαι, να χάνεις την αναγκαία ‘απόσταση’ και ψυχραιμία (ακόμα και το χορτάτο στομάχι) που απαιτείται για να δεις τις άλλες, τις πιο λεπτοφυείς αλλαγές που συντελούνται γύρω σου. Σήμερα σου γράφω για αυτές.

 

Γύρω μας σωρεύεται μια ‘αόρατη’ δεύτερη γενιά δεινών, που μοιάζει αμελητέα, ασήμαντη σε σχέση με τις στερήσεις και την πάλη της καθημερινότητας. Είναι όμως έτσι ;

 

Εικάζω πως όχι. Υπάρχουν αγαθά που είναι διαχρονικά, σύμφυτα με τις πιο βαθειές ανάγκες του άνω-θωρώντος όντος, (του ανθρώπου), που η στέρησή τους μπορεί να μην απειλεί ευθέως την επιβίωση (όχι θέσφατο..) είναι ωστόσο καθοριστικά για την ίδια την ποιότητα της ύπαρξής του. Όχι απλά για την ευζωία του, αλλά για τις προδιαγραφές της επόμενης μέρας του πλανήτη. Που μπορεί να εξελιχθεί σε έναν καλύτερο τόπο, ή σε έναν εφιάλτη.

 

Άνω αγνάντεψε λοιπόν.. Δεν θα σου μιλήσω για το όζον (αυτό είναι παλιό ..σπορ, ίσως αγνοείς πως το θέμα το είχαν ‘σηκώσει’ τα λαϊκά ΜΜΕ, από τις αρχές της 10ετίας του ’70). Δεν θα σου μιλήσω για τα καυσαέρια, π.χ. το ‘παραμύθι’ της καταλυτικής βενζίνης, ή του ‘καθαρού’ diesel και της επιβάρυνσης που έφερε η γηραιότητα αυτών των κινητήρων. Ακόμα δεν θα σου μιλήσω για τα «τζάκια» και την τάχα μου ευθύνη τους στο ‘νέφος’ – θα το πιάσουμε άλλη φορά. Θα σου μιλήσω για έναν ουρανό και μια θάλασσα γεμάτη διαφημίσεις. Για έναν περίπατο, λερωμένο από συνθήματα, αγοραίες ή μη ιδέες και μουντζούρες. Και για το πώς αυτά συνδέονται με τα πιο θεμελιώδη δικαιώματά σου. Για το πώς έχεις ξεχάσει (ή ποτέ δεν το είχες για σημαντικό) να είσαι εκτός εστίας, αλλά σε χώρους καθαρούς, ασφαλείς, όπου κανείς δεν σου πουλάει κάτι, προϊόν ή ιδέα, και που σου δίνει – αφήνει το περιθώριο να αναπτυχθείς, να το προστατεύσεις, γιατί δεν είσαι εγωιστής, δεν είσαι άπληστος, δεν είσαι αδιάφορος. Νοιάζεσαι για τους συμπολίτες σου, όπως και γι’ αυτούς που θα ΄ρθούν στο μέλλον. Όλα τα παιδιά του κόσμου, άλλωστε, δεν είναι/θα είναι παιδιά σου ;

 

..Δεν απέχει πολύ ο χρόνος που αυτές οι γράμμες δεν θα μοιάζουν σαν να τις έγραψε εξωγήινος.

 

Μέχρι τότε, θα ανεχόμαστε να περπατάμε στους δρόμους και να μας βομβαρδίζει (ναι, συμβαίνει ακόμα) η δομημένη ή η αυθαίρετη υπαίθρια διαφήμιση. Να κοιτάμε στον ουρανό και να βλέπουμε εναέριες υπερπαραγωγές εις δόξαν της ..Wonder Woman (συνέβη πρόσφατα σε δυτική μητρόπολη, έρχεται και προς τα ‘δώ). Να ατενίζουμε το πέλαγος, και αντί για το ‘απέραντο γαλάζιο’ να βλέπουμε μεταλλικούς όγκους οχηματαγωγών, να μας εν-τυπώνουν τον πάροχο τηλεφωνίας που πρέπει να προτιμήσουμε. Και όλοι αυτοί να δημιουργούν τον αναγκαίο θόρυβο που μας ανα-προσδιορίζει, μετατρέποντας μας σε έναν αέναο άμετρο καταναλωτή προϊόντων, υπηρεσιών, ιδεών, και μάλιστα εκεί, στο μέρος εκείνο, (γι αυτό σου γράφω σήμερα) από το οποίο δεν υπάρχει καμία οδός διαφυγής: Δηλαδή στην «έξω» ζωή μας, στην εκτός των τειχών πολιτεία μας.

 

Σκέψου το. Πρόκειται για το μέρος που θα ‘πρεπε να είσαι ανενόχλητος, ασφαλής, σε ισορροπία και σε φυσική διάδραση με το ‘περιβάλλον’ (αστικό ή άλλο) που αποτελεί το Μεγάλο σου σπίτι, εκείνο που μοιράζεσαι με την Μεγάλη σου οικογένεια. Το λένε (και) Δημόσια σφαίρα.

 

Σε μια μελλοντική, καλύτερη κοινωνία, στα 12 σου, θα παίρνεις τον Όρκο του Πολίτη και θα δεσμεύεσαι να το προστατεύεις. Γένοιτο.

 

*Ο Μάριος Νόττας έχει την ευθύνη και ανέχεται τον Συνεχή Δημιουργικό Θόρυβο του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Επικοινωνίας