Σιωπηρή άλωση

Ζούμε στον απόλυτο μαρασμό χωρίς από κάπου να φαίνεται η άνοιξη. Και αυτό –έτσι δείχνει, δεν το έχουμε καταλάβει και συνεχίζουμε τον χειμέριο ύπνο μας βυθισμένοι βαθιά στις νοσώδεις παθογένειες μας και τις άσειστες συνήθειες μας –γνησιότατες οθωμανικές! Βουτηγμένοι στη λάσπη αναζητούμε τις ανάσες μας μέσα από την ισοπέδωση των πάντων και την υπόσταση μας –ποια υπόσταση άραγε, μήπως της ασημαντότητας μας;- μέσα από τον διχασμό και τις φατριασμό. Πάντα έτσι ήταν η Ελλάδα –με κάποιες εξαιρέσεις που έλεγε ο Γκάτσος. Το διέγνωσαν, πρώτοι από όλους, οι αρχαίοι μας συγγραφείς, ο Παυσανίας και ο Ηρωδιανός, θεωρώντας την διχόνοια ως έμφυτο και ανίατο νόσημα της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας. Ωστόσο, εδώ που τα λέμε, δεν χρειαζόμαστε και πολύ του αρχαίους μας για να ερμηνευτούμε. Μια ψύχραιμη ματιά γύρω μας και η γονόρροια ευκόλως διαπιστώνεται. Τα τελευταία δέκα χρόνια, αναβαθμίζοντας την σύγκρουση της μεταπολιτεύσεως «δεξιοί– αριστεροί», περάσαμε στο «μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί», και εσχάτως, με την Συμφωνία των Πρεσπών (σιγά μην μένανε χωρίς δουλειά οι πατριδοκάπηλοι και οι εθνομηδενιστές), σε «πατριώτες – μειοδότες»…

 

Ας δούμε την «μεγάλη εικόνα»: Ζούμε σε μια χώρα –χώρο (αν την αποκαλέσει κάποιος και προτεκτοράτο δεν πρόκειται να πέσει έξω) απομίμηση της μητέρας Ελλάδος (έτσι όπως τουλάχιστον έχει προσδιοριστεί από τους σοφούς μας), η οποία είναι καταχρεωμένη και επαιτούσα. Ζούμε σε μια Ελλάδα (αφού επιμένουμε να την αποκαλούμε έτσι) σχεδόν μακρινή από τις καταβολές και τις ελληνορθόδοξες αξίες της, δηλητηριασμένη διαχρονικά από τον εθνομηδενισμό που ξεχύθηκε άφθονος στα συγκοινωνούντα πολιτικά δοχεία του εκσυγχρονισμού - φιλελευθερισμού και της προοδευτικότητας - πολυπολιτισμικότητας. Βρισκόμαστε σε μια χώρα - χώρο όπου ένας στους τέσσερις κατοίκους της είναι άνεργος, με την πλειονότητα των εργαζομένων της να αγκομαχεί για τα χρειώδη. Είμαστε σε μια γενέτειρα όπου κάποια πεντακόσιες χιλιάδες παιδιά έριξαν πίσω τους «μαύρη πέτρα» (και με το δίκιο τους), αναζητώντας την επιβίωση τους στα ξένα (χωρίς να πρόκειται ποτέ να επιστρέψουν πίσω).

 

Υπάρχουμε σ’ ένα έδαφος που μέρα με τη μέρα αποξεραίνεται, με τον ανθρώπινο πληθυσμό του να μειώνεται και να γηράσκει αδιακόπως. Βρισκόμαστε σε μια χώρα - χώρο η οποία σε δύο – τρεις δεκαετίες θα κληροδοτήσει μια δυσβάσταχτη δουλεία στις μεθεπόμενες γενιές (ό,τι άφησε η γενιά του Πολυτεχνείου στη σημερινή γενιά), υποχρεώνοντάς της να δουλεύουν όχι για την  ευημερία τους, αλλά για να συντηρηθεί  ένα αχανές κράτος γερόντων και συνταξιούχων πολιτών…      

 

Εντάξει, όσα χρόνια κι αν περάσουν ο ουρανός θα παραμείνει ουρανός και η θάλασσα μας θα είναι ακόμη θάλασσα. Αλλά, όταν τα παιδιά των αλλοδαπών θα αποτελούν αναγκαστικά την νέα γενιά των Ελλήνων, η χώρα αυτή θα μπορεί να λέγεται Ελλάδα; Ας αποχαιρετάμε την Αλεξάνδρεια που ξέρουμε! H σιωπηρή άλωση του ελληνισμού με όλα αυτά που συμβαίνουν έχει αρχίσει. Κανείς  δεν μιλάει. Ο κάθε κυβερνητικός σχηματισμός μιλάει μόνο για success story’s της δικής του διακυβερνήσεως. Την Συμφωνία των Πρεσπών είδαμε να την διαχειρίζονται στη Βουλή κάτι τραγελαφικοί και απίστευτης αστειότητας βουλευτές, τους οποίους βέβαια εμείς ψηφίσαμε.

 

Μήπως οι Έλληνες έχουν ηττηθεί ως ψυχές και έχουν συντριβεί ως μυαλά; Από την άλλη, είδαμε και το πρωτοφανές: ανεξάρτητοι βουλευτές να μισθώνουν την θετική τους ψήφο a priori  στην κυβέρνηση σε όποιο νομοσχέδιο κατατεθεί στο μέλλον! Έχουμε καιρό να αλλάξουμε τους εαυτούς μας; Τα σκιρτήματα υπάρχουν. Σε κάθε περίπτωση, «έχουμε δύσκολα μπροστά μας. Θα φάμε γερές θάλασσες, και δεν είμαστε μαθημένοι» (Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος).

 

Πέτρες. Ζωγραφική / Σωτήρης Σόρογκας