Έχει ο Θεός!

Εισήλθαμε άτυπα σε προεκλογική περίοδο. Από το φθινόπωρο και μετά όλα τα σενάρια είναι ανοικτά για άμεση προσφυγή στις κάλπες. Και τι θα αλλάξει, πέραν της έκφρασης μιας δυσαρέσκειας; Ανέκαθεν έτσι ήταν οι εκλογές στην Ελλάδα, μία ψήφος διαμαρτυρίας -κι όχι μια διαδικασία πρότασης μιας κυβερνητικής πολιτικής, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Και η ψήφος διαμαρτυρίας, ανέκαθεν, ευνοούσε την αξιωματική αντιπολίτευση. Και το κόμμα της συμπολίτευσης, ανέκαθεν, προσέφευγε σε πρόωρες εκλογές πριν η πολιτική φθορά το ρίξει από την εξουσία σαν «ώριμο φρούτο». Και επειδή σαν πολίτες και σαν κοινωνία δεν έχουμε και πολύ ωριμάσει, κάπως έτσι θα κινηθεί και η νέα εκλογική διαδικασία, μεταξύ ώριμου φρούτου και αμέστωτης ψήφου.

 

Το πολιτικό έδαφος προσφέρεται για λαϊκισμό ο οποίος θα καλλιεργηθεί στο έπακρο από τους επαγγελματίες στο είδος, σαν να μην έμαθαν -κι εμείς να μην πάθαμε, τίποτε από το παρελθόν. Το παιγνίδι του λαϊκισμού θα παιχθεί στο καλάθι της νοικοκυράς. Το θυμάστε αυτό το «καλάθι» επί αλήστου μνήμης ισχυρού ΠΑΣΟΚ, που σε κάθε εκλογές ο αείμνηστος Ανδρέας το έπαιρνε παραμάσχαλα και έβγαινε βόλτα στην εκλογική αγορά και το γέμιζε κάργα ψήφους; Τώρα εάν την επόμενη των εκλογών δεν πέφτανε οι τιμές και δεν φτήνυναν τα κολοκυθάκια στα μανάβικα -και την μεθεπόμενη η χώρα έπεφτε στα βράχια, αυτό ήταν μια άλλη υπόθεση.

 

Πέραν των όποιων αστεϊσμών, δεν υπάρχει ακρίβεια; Υπάρχει και μάλιστα μεγάλη. Κάτι χρόνια είχαμε να δούμε διψήφιο νούμερο πληθωρισμού. Η ζωή έγινε πανάκριβη. Ένα νοίκι, κοινόχρηστα κι ένας λογαριασμός ηλεκτρικού ρεύματος αρκούν για να εξαντλήσουν έναν μισθό. Τα υπόλοιπα πως καλύπτονται; Κι αν είσαι οικογενειάρχης με παιδιά; Κι αν είσαι νέος άνθρωπος και θέλεις να δημιουργήσεις οικογένεια; Κι αν είσαι συνταξιούχος; Τσίμα – τσίμα τα φέρνει κανείς σήμερα βόλτα όχι για να ζήσει, αλλά απλώς για να επιζήσει…Δια του λόγου το ασφαλές: Παρατηρώ τα δύο καφενεία της γειτονιάς μου. Παλιότερα έσφυζαν από κίνηση, κυρίως από συνταξιούχους. Μεσημέρι – βράδυ. Σήμερα υπολειτουργούν, το ένα μάλιστα τα βράδια είναι κλειστό.

 

Δεν ξέρω οι κυβερνώντες εάν έχουν πραγματική εικόνα της κοινωνίας ή, βλέπουν τον κόσμο μέσα από το δικό τους κόσμο και περιβάλλον. Δεν ξέρω, ακόμη, εάν οι αντιπολιτευόμενοι βλέπουν τον κοσμάκη σαν άθυρμα των επιδιώξεων και των αριστερών διαταραχών τους και τάζουν ακοστολόγητους λαγούς με χρυσοποίκιλτα πετραχήλια. Κι αυτό το πολυθρύλητο «κράτος» πόσο…μαρτύριο θα αντέξει; Αυτοί που δεν το πιστεύουν, οι λεγόμενοι υπέρμαχοι «των αγορών», οι φιλελεύθεροι, ακουμπούν επάνω του για να πληρώσουν τα σπασμένα της κρίσης, και αυτοί που το λατρεύουν, οι σοσιαλ – κρατιστές, το χρησιμοποιούν για να το αλώσουν και να το υποθηκεύσουν. Μπερδεμένα πράγματα, και κάπως έτσι έχουν μπερδευτεί οι πάντες, με τη μεσαία τάξη κάθε φορά να …πληρώνει το μάρμαρο και να συρρικνώνεται διαρκώς. Κουράστηκε ο κόσμος και με τους μεν και με τους δε.

 

Τέλος πάντων, έχουμε άνοιξη. Χαρά Θεού. Ας χαρούμε κι εμείς. Και εν όψει καλοκαιριού ας ανοίξουμε και τις ελπίδες μας. Για όλα τα υπόλοιπα, τα δύσκολα, έχει ο Θεός!