Οι βάρβαροι είναι ντόπιοι…

Είμαι –μία από τις πολλές ιδιοτροπίες μου, φανατικός θιασώτης  της «ακινησίας» ενός τόπου και του «καθηλωμένου» χρόνου! Κι αυτό, σ’ ό,τι μου διατηρεί μέσα μου την νιότη και με κάνει ακούραστο και σ’ ό,τι μου συντηρεί τις αξίες μου –τις πατρογονικές της χώρας μου κι αυτές που μου δόθηκαν από τους γονείς μου. Μόνο για αυτό είμαι «ντεμοντέ» και για κανέναν άλλον απολύτως λόγο. Όλα τα υπόλοιπα θέλω να …τρέχουν. Να μην μένει τίποτε στάσιμο. Αν αυτό ονομάζεται προοδευτισμός, τότε, ας θεωρηθώ –εκτός από συντηρητικός, και προοδευτικός. Άλλωστε δεν με απασχολούν οι ταμπέλες. Οι μαρκίζες είναι τις περισσότερες φορές τεχνητές κατασκευές, που λάμπουν χωρίς να φωτίζουν, για να ανυψώνονται –ας μου συγχωρεθεί τυχόν υπεροψία, οι τιποτένιοι στα μάτια των αδαών ή των ανυποψίαστων.

Πρόοδος, λοιπόν, σε όλα. Στις επιστήμες, στα επαγγέλματα, στις τεχνολογίες, στο κράτος, στη δημοκρατία...Τα δύο τελευταία τι ήθελα να τα πω! Διάβασα το εισαγγελικό πόρισμα για την τραγωδία της φωτιάς στο Μάτι, με τους εκατό νεκρούς συμπολίτες μας –που ο καθένας μας θα μπορούσε να ήταν στη θέση τους, και δεν μπόρεσα να πιστέψω τα όσα συνέβησαν με την ανυπαρξία του κράτους. Μ’ έναν κρατικό μηχανισμό να κινείται μεταξύ αναισθησίας και ολιγωρίας. Τα στομαχικά μου υγρά ανακατεύτηκαν και παραλίγο να ξεράσω για το αίσχος. Το συζήτησα μ’ έναν συνάδελφό μου, έχοντας και οι δυο μας δημοσιογραφική εμπειρία από μεγάλα γεγονότα, και μου είπε επί λέξει: «Είναι να φτύνεις την Ελλάδα και να σηκώνεσαι να φεύγεις!» Προσπάθησα να αμυνθώ στην βαριά κουβέντα του, παίρνοντας το μέρος της πατρίδος, αλλά μάλλον τα επιχειρήματά μου δεν τον έπεισαν. Ή ήταν ακατάλληλα ή ο συνάδελφος μου είχε δίκιο. Η αλήθεια πάντως είναι ό,τι η Ελλάδα, χρόνια τώρα, έχει ταυτιστεί με το κράτος –καθ’ ολοκληρία αλωμένο από κομματικούς στρατούς, το οποίο έχει μετατραπεί στα χέρια μιας ελίτ (κατώτερης των περιστάσεων) σε «εργαλείο» κατοχής και νομής της εξουσίας. Το κράτος προ πολλού έχει χάσει τον ρόλο του, που δεν είναι άλλος από το να υπηρετεί τον πολίτη, και έχει ταυτιστεί με συμφέροντα. Κάθε είδους συμφέροντα, έννομα ή έκνομα. Προ πολλού το ελληνικό κράτος έχει παύσει να ασκεί τον εξισορροπητικό του ρόλο μεταξύ Πολιτείας – Πολίτη και τον παράγοντα συνοχής μεταξύ Κοινωνίας – Κυβερνήσεως.

Κι όταν το μοντέλο σε μια χώρα είναι, όπως στην Ελλάδα, το πώς τα συμφέροντα θα καταστούν «κράτος εν κράτει» και το πώς θα χειραγωγούνται οι πολίτες και θα υφαρπάζεται κάθε φορά η ψήφος των, τότε η χώρα αυτή είναι καταδικασμένη. Θα προχωρούν οι λίγοι και θα μένουν πίσω οι πολλοί. Δεν νομίζω ό,τι με ολιγαρχικά καθεστώτα -περί αυτού πρόκειται- μπορεί να προοδεύσουν πολλά πράγματα. Ή, να προχωρήσουν με μεγαλύτερη ταχύτητα απ’ αυτή της φθοράς, που έλεγε ο Ελύτης. Το σύστημα υγείας στη χώρα μας είναι το ίδιο με αυτό προ τριακονταετίας. Το ίδιο και η Παιδεία μας. Σε κακά χάλια η Δικαιοσύνη, οι δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί, οι κρατικές υποδομές…

Κι όταν οι πολλοί βρεθούν στην ανάγκη και τον κίνδυνο, το πιθανότερο είναι το όνομά τους να φιγουράρει σε τίποτε θλιβερές λίστες. Προχθές ήταν η Μάνδρα, χθες το Μάτι, αύριο ποιος ξέρει που αλλού. Οι βάρβαροι είναι ντόπιοι!