Μίκραιναν την Ελλάδα

Μωρέ εσείς οι Ρωμιοί, ανάθεμά σας, πεταλώνετε και τον ψύλλο! Πού να καταλάβει ένας ντόμπρος άνθρωπος τι θέτε• άλλα κάνετε, άλλα λέτε κι άλλα έχετε στο νου σας!
Νίκος Καζαντζάκης

Αποκαρδίωση. Όσο η Ελλάδα βυθίζεται μέρα με τη μέρα στη δίνη του χρέους και της λιτότητος, τόσο και περισσότερο ο πολιτικός της κόσμος κατρακυλά στην ευτέλεια. Στα βουρκόνερα της πολώσεως. Η λάσπη είναι στον ανεμιστήρα και τα ύπουλα χτυπήματα εκτοξεύονται προς κάθε κατεύθυνση. Προσωπικά δεν περίμενα κάτι καλύτερο από μέσους πολιτικούς, παρά χτυπήματα κάτω από τη μέση. Αλλά δεν είναι έτσι. Δεν έπρεπε να είναι έτσι, την ώρα που η πατρίδα μας κυριολεκτικά βαλτώνει στα συσσωρευμένα λάθη της, απειλείται με ιστορική και οικονομική εξαφάνιση και πλήθη πολιτών οδηγούνται στην ανέχεια.

Θα περίμενε κανείς από τους πολιτικούς μας υπευθυνότητα και σοβαρότητα. Γιατί όχι και συνεννόηση μεταξύ τους εάν επρόκειτο για τη σωτηρία της χώρας. Θα περίμενε κανείς, τουλάχιστον, γόνιμες πολιτικές αντιπαραθέσεις. Πολιτικά επιχειρήματα. Υψηλούς διαλογισμούς. Δυστυχώς, αντί αυτών, παρακολουθούμε διαμάχες πάνω σε παραπολιτικά ζητήματα που ουδόλως ενδιαφέρουν τον πολίτη, με πρωταγωνιστές υλακόμωρους και μεγαλαυχείς βουλευτές. Αναρωτιέμαι όμως: καλά, μπορεί να μην έχουν καταλάβει τη σοβαρότητα των περιστάσεων, αλλά δεν αντιλαμβάνονται –έστω– ότι με τις κραυγές, τις τσιρίδες, τις επάρσεις και τους κουτσαβακισμούς τους αποστρέφουν τον κόσμο από την πολιτική και τον καθηλώνουν στον καναπέ την ημέρα των εκλογών;

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Αυτή είναι η Ελλάδα. Ας μην το ονομάσουμε κακομοιριά. Όμως, ας μην απορούμε, όσοι εναπομείναντες του ήλιου, για τη σημερινή σύνθεση του Κοινοβουλίου, αυτή του σακιδίου και της ύβρεως, που είναι ό,τι το χειρότερο έχει αναδείξει στην ιστορία της η βασανισμένη μας δημοκρατία. Μην περιμένουμε πολλά από ετούτο το πολιτικό κράμα. Στην πλειονότητά τους οι ταγοί μας είναι νοσογόνα αρχομανείς και παθογόνα εγωπαθείς• διάδοχοι κομματικών ανακτόρων ή έκπτωτων θεωριών• επίκληροι ονομάτων. Χωρίς πολιτικό εκτόπισμα, άνευ στιβαρού λόγου, με νηπιακή σκέψη, χωρίς την αθωότητα των νηπίων. Προφανώς και σε όλους τους σχηματισμούς υπάρχουν πατριωτικές και σοβαρές προσωπικότητες, μόνο που το πνεύμα εποχής, οι πολιτικές συγκυρίες και οι ενδοκομματικές ισορροπίες τούς έχουν θέσει –για την ώρα– στην άκρη.

Η δυστυχία της Ελλάδος δεν είναι μόνο ότι οι πολιτικοί της είναι κατώτεροι των περιστάσεων, αλλά το ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από το μεταπολιτευτικό παρελθόν της. Ίσως κάποια γενναία βήματα να έχουν γίνει, αλλά, γκρόσο μόντο, το πνεύμα εποχής παραμένει το ίδιο με αυτό που οδήγησε στη χρεοκοπία την πατρίδα. Και ένα περιβάλλον υπόδουλο στον λαϊκισμό μόνο μετριότητες μπορεί να εκφύσει. Και το κυριότερο, λειτουργεί αποτρεπτικά στο να μπουν στον στίβο της πολιτικής «καθαρές μονάδες» ώστε να ανανεωθεί το πολιτικό – κομματικό σύστημα. Να πραγματοποιήσει την αναγκαία υπέρβασή του, το γενναίο του άλμα προς τα εμπρός…

Δεν είναι απορίας άξιον ότι οι τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις έφεραν στην επιφάνεια, στην αναζήτηση του λαού «νέων λύσεων», ό,τι πιο παλιό και σκάρτο διέθετε στις αποθήκες της αυτή η χώρα. Ένα δογματικό μείγμα αριστερών και εθνικιστών, με αμοιβαίο μίσος αναμεταξύ των, αλλά κατά βάθος, κατά τον Γιώργο Θεοτοκά, πνεύματα της ίδιας οικογένειας. Και ως δογματικοί, μίκραιναν την Ελλάδα για να τη χωρέσουν μέσα στο δόγμα τους.

Ας ελπίσουμε σε κάποια από τις επόμενες αναζητήσεις, που δεν θα παύσουν να υπάρχουν, οι πολίτες να μην επαναλάβουν τον εαυτό τους και η ψήφος τους –κάποια στιγμή– να είναι λυτρωμένη από τον λαϊκισμό.

Φωτό: Χαρά Γάτσιου