Πρώτα να σώσουμε την παρτίδα, και μετά την κερδίζουμε

Το μόνο βέβαιο στην Κορωνοϊκή εποχή είναι ότι τίποτε πια δεν είναι βέβαιο και δεδομένο. Έχουμε εισέλθει λοιπόν σε μία περίοδο, απροσδιόριστη χρονικά, που οι προβλέψεις δεν είναι εφικτές, κυρίως διότι ουδείς είναι σε θέση να προδικάσει πότε θα είναι διαθέσιμα το πρώτο εμβόλιο και τα πρώτα φάρμακα.

 

Του Ηλία Δημητρέλου 

 

Στην δική μου τη λογική, το πιο σημαντικό είναι να βρεθεί το φάρμακο, ώστε να μην χρειάζεται να πειραματίζονται οι ιατροί πάνω στον ασθενή με διάφορα κοκτέιλ φαρμάκων για να σώσουν τη ζωή τους. Αν βρεθεί ένα φάρμακο που αποδεδειγμένα θα είναι σε θέση να σώσει τη ζωή του ασθενούς και να μειώσει τα συμπτώματα, τότε ο κόσμος θα νιώσει περισσότερο ασφαλής. Κι έτσι να νιώσει σίγουρος να ξαναβγεί έξω από το σπίτι του, να εργαστεί, να παράξει, να επανακοινωνικοποιηθεί. Θεωρώ ότι ακόμη και να ανακαλυφθεί το εμβόλιο, θα πρέπει να περάσει ικανός χρόνος ώστε να πειστούμε ότι το συγκεκριμένο εμβόλιο είναι απολύτως ασφαλές, δεδομένης της ως ένα βαθμό εύλογης καχυποψίας καθότι θα είναι το πρώτο. 

 

Μέχρι όμως να συμβούν οι ανακαλύψεις αυτές, το μόνο όπλο μας θα είναι η αυτοπροστασία και κυρίως η υπομονή, καθώς δυστυχώς δεν υπάρχουν μαγικά κουμπιά που να μας ταξιδεύουν στον χρόνο. Με την ελπίδα ότι τα χειρότερα πέρασαν ως προς το υγειονομικό μέρος τουλάχιστον προς το παρόν, η προσοχή όλων στρέφεται στην αποκατάσταση των ζημιών στην οικονομία. Δεν έχει σπάσει απλώς η αλυσίδα της οικονομίας, έχουν σπάσει κι όλοι κρίκοι της. Φυσικά και μπορούν να ξαναφτιαχτούν. Αλίμονο. Έχει άλλωστε πολλάκις αποδειχθεί στην πράξη ότι μία καταστροφή, όσο μεγάλη και αν είναι, ποτέ δεν είναι ολοκληρωτική. Χρειάζεται χρόνος, υπομονή και πολύ προσπάθεια εκ μέρους όλων. Και φυσικά, λίγη τύχη, κυρίως ως προς τον χρόνο ανακάλυψης του φαρμάκου και του εμβολίου. 

 

Ο καθένας μας στο δικό του τομέα εργασίας, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον, όπου απαιτείται να πληρούνται ταυτοχρόνως τόσο τα κριτήρια προφύλαξης, όσο και εκτέλεσης του έργου. Τίποτε δεν είναι πια απλό. Ένα μέχρι το Μάρτιο συνηθισμένο ραντεβού στο γραφείο, σήμερα είναι ασκήσεις εξίσωσης. Και είναι δύσκολα τα μαθηματικά για έναν δικηγόρο. Να φορέσω ή να μην φορέσω εγώ μάσκα; Αν δεν φορά ο πελάτης, θα είναι άκομψο να την φορώ εγώ; Χώρια τα ζητήματα που ξαφνικά προκύπτουν σε μέχρι σήμερα ασήμαντα ζητήματα, όπως φερ’ ειπείν όταν ο πελάτης σου παραδίδει δικά του έγγραφα για να τα διαβάσεις. Τόσο ασήμαντα, που ξάφνου έγιναν τόσο περίπλοκα. 

 

Δυστυχώς όμως πάρα πολλοί δεν έχουν πια την πολυτέλεια να προβληματιστούν για τα ανωτέρω, καθώς η δική τους πρόκληση είναι πολύ μεγαλύτερη. Έχουν χάσει ήδη την εργασία τους ή θα την χάσουν το επόμενο χρονικό διάστημα. Όσοι απασχολούνται στον ευρύτερο τουριστικό τομέα και στον χώρο των θεαμάτων είναι κυρίως εκείνοι που έχουν πληγεί περισσότερο από τις συνέπειες του Κορωνοϊού. Και οι επιπτώσεις δεν περιορίζονται μόνο στην φετινή χρονιά, αλλά είναι μάλλον βέβαιο ότι θα επεκταθούν και την επόμενη χρονιά, καθώς έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη και κυρίως η καλή διάθεση, τα οποία αποτελούν προαπαιτούμενα για την επανεκκίνηση της οικονομίας της διασκέδασης. Συγχρόνως, λόγω της πολύ μεγάλης ύφεσης της οικονομίας που θα προκληθεί, θα χαθούν το επόμενο χρονικό διάστημα πολλές χιλιάδες θέσεις εργασίας σε όλους τους τομείς οικονομικής δραστηριότητας, και συνακολούθως θα μειωθεί η αγοραστική δυνατότητα όλων μας.

 

Σε αυτήν την φάση απαιτείται να παρέμβει το Κράτος δραστικά. Να προβεί σε άμεσες και έμμεσες επενδύσεις σε μεγάλα έργα υποδομής, ώστε αφενός μεν να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, αφετέρου να κατασκευαστούν δομές που θα επιτρέψουν τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας. Επίσης απαιτείται να χορηγήσει ικανή ρευστότητα στις επιχειρήσεις για να μπορέσουν να συνεχίσουν να λειτουργούν και να παράγουν. Φυσικά και πρέπει να τεθούν συγκεκριμένα και αυστηρά κριτήρια επιλογής των επιχειρήσεων αυτών, ειδεμή, τα χρήματα θα πάνε στον βρόντο. Η οικονομία μας δεν αντέχει πια άλλα πακέτα Ντελόρ ή αναθέσεις τύπου «ολυμπιακών έργων».

 

Κυρίως όμως απαιτείται υπομονή και προσπάθεια όλων μας. Μαγικά ραβδιά δεν υπάρχουν, τα δε λεφτόδεντρα ξεράθηκαν το 2015. Ποτέ δεν πίστευα τα τσιτάτα περί του ότι «η κρίση μας κάνει καλύτερους ανθρώπους» ή «η κρίση γεννά ευκαιρίες». Εν προκειμένω το μείζον είναι σε πρώτη τη φάση να αντέξουμε και να μειώσουμε τη ζημιά. Κατόπιν, εδώ να είμαστε, θα προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ξανά και να παράγουμε.