Η τραγωδία της Δημοκρατίας και η κωμωδία της Αριστεράς

 

Αφού κάψαμε άφθονο λιβάνι στο εικόνισμα της 50χρονης δημοκρατίας μας και οι πολιτικοί μας ευλόγησαν τα γένια τους -αγιοποιώντας τους γεννήτορες των κομμάτων τους, προχωράμε τώρα στους καινούργιους δρόμους μας. Έτσι μας λένε οι επαΐοντες του πολιτικού μας συστήματος -χωρίς, βέβαια, να μας εξηγούν προς τα που ακριβώς βαδίζουμε. Ποιοι είναι οι στόχοι, ποιος είναι ο προορισμός. Απλώς γενικολογίες και αοριστολογίες, διανθισμένες με ωραία και μεγάλα λόγια…

 

Ο πολίτης τα έχει χαμένα. Ακούει τους κυβερνητικούς να του λένε πως όλα πάνε πρίμα. Μετά ακούει τους αντιπολιτευόμενους να του τα αφηγούνται όλα μαύρα – κατάμαυρα. Και επειδή κάπου τον μπερδεύουν, σπεύδει να τους περιφρονήσει. Κι ας το κρατήσουμε αυτό προς προβληματισμό -με ό,τι πολιτικούς κινδύνους ενδεχομένως αυτό να εγκυμονεί για το μέλλον- ό,τι, η μεσόκοπη πλέον Μεταπολίτευση αυτό που κατάφερε στο τέλος, είναι ο πολίτης να έχει απαξιώσει μέσω των πολιτικών την ίδια την δημοκρατία και τους θεσμούς της. Όλο και λιγότεροι είναι οι πολίτες που εμπνέονται από τους πολιτικούς και τα κόμματα. Το δείχνουν άλλωστε και οι κάθε είδους εκλογές των τελευταίων ετών, όπου η αποχή σκαρφαλώνει συνεχώς σε ιλιγγιώδη ύψη. Και αν δεν νοσεί η δημοκρατία και το πολιτικό μας σύστημα, όταν οι κάθε είδους αιρετοί ταγοί μας δεν αντιπροσωπεύουν μέσω των ψήφων που λαμβάνουν ούτε το 25% του λαού -αλήθεια πότε νοσεί;

 

Από την εποχή της χρεοκοπίας της Ελλάδας, το 2010, το σύστημα ασθενεί – σέρνεται. Η εξαύλωση του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ και η ανάδειξη στην εξουσία ενός άλλοτε ανύπαρκτου μορφώματος τύπου αριστεράς (Σύριζα), δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά τα συμπτώματα ενός παρακμιακού πολιτεύματος. Και στη πορεία, όταν το σύστημα ξεζαλίστηκε από την εκτροπή του, ανακτώντας κάποιες από τις παλιές δυνάμεις του, και σηκώθηκε από τον πάτο, φάνηκε πως τα πράγματα επέστρεψαν στην κανονικότητα τους και πως η χώρα γύρισε στον ίσιο δρόμο. Και επειδή είμαστε λαός που μας αρέσει να ζούμε στις ψευδαισθήσεις, αρκετοί από εμάς το πιστέψαμε…

 

Τι, ειλικρινά, να πιστέψω από την σημερινή κατάσταση; Εντάξει, να συμφωνήσουμε ότι όλα δεν είναι μαύρα και άραχνα όπως ήταν το χθες, ωστόσο για πολλούς το σκοτάδι είναι από δω, η σκιά από κει! Μετά βίας τα βγάζει πέρα μια μέση ελληνική οικογένεια. Με τα νέα παιδιά να αδυνατούν -ούτε καν να το σκεφτούν- να φτιάξουν τη ζωή τους. Ποια ζωή να φτιάξουν και ποια οικογένεια να δημιουργήσουν όταν το ενοίκιο μιας γκαρσονιέρας είναι ίσο με τον κατώτατο μισθό; Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε τη νεολαία (και τα χρόνια αρχίζουν να πέφτουν βαριά στους ώμους μου) να είναι τόσο αγχωμένη για το μέλλον της. Και βλέπω τα νέα παιδιά, αυτά που τουλάχιστον θέλουν να προκόψουν, να προσπαθούν με παγωμένα τα πρόσωπα και μουδιασμένη την καρδιά τους. Και για να μην λέω πολλά, έρευνα έδειξε ότι οι σημερινοί 30ντάρηδες είναι λιγότερο ευτυχισμένοι από τους 60 ετών και άνω -και επίσης από τους συνομήλικούς τους παλαιότερων εποχών… 

 

Τι να σου κάνουν όμως οι σημερινές φιλότιμες προσπάθειες και τα δυο καλά βήματα που έχουν γίνει προς τα μπροστά, όταν χρειάζονται ακόμη δύο χιλιάδες καλά βήματα για να πάμε εκεί που ήμασταν -για να φθάσουμε εκεί που βρίσκονται όλοι οι άλλοι; Το πάθημα της χρεοκοπίας της Ελλάδας, φοβάμαι πως δεν έγινε μάθημα για τους πολλούς. Σε πολιτικούς και σε πολίτες.

 

Σαν νοοτροπία μείναμε περίπου οι ίδιοι. Παραμείναμε στο ίδιο ποτάμι, μόνο που προϊόντος του χρόνου οι όχθες κύλησαν και μας προσπέρασαν. Πότε δείχνουμε τον ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό -και πότε (τις περισσότερες φορές δηλαδή) τον κακό βαλκάνιο εαυτό μας.

 

Η διαφθορά, η διαπλοκή, οι πελατειακές σχέσεις, οι προνομίες, ο κόσμος των ημέτερων και όλα τα συναφή δεν έχασαν τον θρόνο τους, ούτε καν κανένα μικρό διαμαντάκι από το στέμμα τους. Πριν και σήμερα, πάνω κάτω, οι ίδιοι και τα ίδια. Grosso modo οι ίδιες ελίτ, που «όσο τρώνε», για να θυμηθώ τον Βίκτωρ Ουγκώ, «τόσο πεινάνε, μεθώντας από τα κέρδη τους». Η χρεοκοπία ήταν ίσως μια καλή ευκαιρία για την επανίδρυση του κράτους -αυτού του κομματικού άγριου πολιτικού ζώου, που εδώ και πενήντα χρόνια απ’ όλους του πολιτικούς εξημερώνεται, μόνο που όλο και περισσότερο κυκλοφορεί ελεύθερο και καθίσταται αιμοβόρο…

 

Θα έλεγα ακόμη ότι θα χρειαζόταν μια επανεκκίνηση της Ιστορίας μας, μια επανάσταση των ελληνικών συνειδήσεων. Αλλά τι λέω τώρα, αυτά τα μεγαλεπήβολα οράματα θέλουν και μεγαλεπήβολους πολιτικούς ηγέτες. Βλέπετε να υπάρχει κανένας τέτοιος; Αυτά τα οράματα θέλουν μια εθνική συνεννόηση έστω στα βασικά: στην Παιδεία, στην εθνική Άμυνα, στην Υγεία. Μια συνεννόηση στη βάση ενός δημοκρατικού πατριωτισμού. Αλλά, ποιος με ποιους να συνεννοηθεί; Οι σπιθαμιαίοι με τους ανύπαρκτους; Με ποια κόμματα; Με ποια αντιπολίτευση που μόνο στα χαρτιά υφίσταται -άλλο κι αυτό σύμπτωμα παρακμής της δημοκρατίας μας. Με καμιά δεκαριά νοματαίους, στο ΠΑΣΟΚ και στο Σύριζα, να σφάζονται μεταξύ τους και μέσα από απίστευτες ίντριγκες να διεκδικούν τα κλειδιά των κομμάτων τους. Αφήνω στην άκρη το ΚΚΕ, αυτό είναι το πιο συνεπές κόμμα -δεκαετίες τώρα βαράει το ίδιο βιολί. Αφού δεν έπληξε να ακούει τον ίδιο ήχο, ας αφεθεί στην ησυχία του να παίζει το μόνο όργανο που ξέρει. Και ο Σύριζα, η περιβόητη πρώτη φορά Αριστερά που κυβέρνησε τη χώρα, τι ρόλο βαράει; Θέλει και ερώτημα; -μια ωραία παράσταση κωμωδίας είναι για να γελάμε, με τα καμώματα των κωμωδών του.

 

Απορία: ήταν ποτέ ο Σύριζα Αριστερά, ακόμη και επί πρωθυπουργίας του «ιστορικού ηγέτη» του, του Αλέξη Τσίπρα;