Το δένδρο ίσταται ορθόν…

Αυτή η ευλογημένη χώρα αξίζει την αγάπη μας –σ’ αυτή την πατρίδα ακόμη μοσχοβολά το γιασεμί. Το δέντρο…ίσταται ακόμη ορθόν.

 

Διακόσια χρόνια από την Επανάσταση του ’21 –διακόσια χρόνια Ελλάδα. Μεγάλη η ιστορική επέτειος, που, όμως, δεν βρίσκει την πατρίδα μας σε τίποτε μεγάλες δόξες. Μια χρεοκοπημένη χώρα είμαστε –εποπτευόμενη από τον ξένο παράγοντα (δανειστές), με μεγάλο μέρος των πολιτών στο όριο της ανέχειας και με την εθνική κυριαρχία μας να έχει εισέλθει σε τροχιά κινδύνου.

 

Η μεγάλη επέτειος, θα συμπλήρωνα, βρίσκει την Ελλάδα σε μια εκφύλιση αξιών –εκφύλιση που υπονομεύει την ιστορικότητά μας, την εδαφική ακεραιότητά μας, την εθνική αξιοπρέπεια μας, την κοινωνική μας συνοχή, τις ατομικές μας ελευθερίες, το παρόν και το μέλλον μας.

 

Παραμένει, η Ελλάδα, εγκλωβισμένη σε παθογένειες αιώνων, με αξεπέραστο ακόμη τον πολιτικό και κοινωνικό διχασμό, τον κομματισμό, την αναξιοκρατία, την κερδοσκοπία -με ελίτ και ολιγαρχίες κατώτερες των περιστάσεων να επιβάλλουν το ακαλαίσθητο γούστο τους, και με αθέμιτους τρόπους τούς όρους και τους κανόνες λειτουργίας σε όλους τους πυλώνες της δημοκρατίας -σε βάρος και της πατρίδας και του ελληνικού λαού.   

 

Η θέση της Ελλάδος θα μπορούσε άριστα να αποδοθεί με τη φράση του Παπαδιαμάντη, γραμμένη πριν από έναν αιώνα και κάτι χρόνια, ως «ένα δένδρο που ίσταται ακόμη ορθόν, αλλ’ εν παρακμή και ώχρα φύλλων». Κι αν θυμηθούμε τον Ελύτη, είναι η χώρα που εδώ και δεκαετίες δεν αποτολμά ακόμη ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.

 

Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον της Ελλάδος μας; Είμαι αρκετά απαισιόδοξος για την πορεία της –ωστόσο, από τη φύση μου, αγαπώ τα σκοτάδια εκείνα που στην άκρη τους αφήνουν ένα κρυφό παράθυρο ανοικτό, ώστε, κάποια στιγμή, όταν η ήλιος σηκωθεί λίγο ψηλότερα, να μπει το χαμογελαστό το φωςˑ να περάσει μέσα το θαύμα, να γίνει η εξαίρεση του κανόνα, να ξεχωρίσει το αλλιώτικο από τα τρεχούμενα και τα συνηθισμένα.

 

Αλήθεια, σ’ αυτά τα διακόσια χρόνια, σε πόσες μαυρίλες βρέθηκε η Ελλάδα; Σ’ αμέτρητες: πολέμους, εμφύλιες διαμάχες, Κατοχές, πείνες, ξεριζωμούς, δικτατορίες…Πηγεμός αίματος και δακρύων το διάβα της. Στο τέλος, από κάποια μισοφαγωμένη γρίλια, τρύπωνε το φως, η κάτασπρη μέρα. Κάπως έτσι και στην Επανάσταση του ’21 τρύπωσε και η ελευθερία («Στα θάματα χρωστάει η Ελλάδα τη ζωή της», Νίκος Καζαντζάκης).

 

Μια και τα καλοδεχόμαστε όλα εδώ στη Boulevard, τα ομόφρονα και τα αντίθετα –και τα συζητάμε χωρίς φανατισμούς και ακρότητες, να σας πω ότι είμαι απ’ αυτούς που δεν επιτρέπουν στην απαισιόδοξή μου ματιά την καταστροφολογία –είτε για τα παρελθόντα είτε για τα μελλούμενα. Στα διακόσια χρόνια του βίου της η Ελλάδα κέρδισε κι έχασε και πολλά. Διπλασίασε την επικράτεια της κι έχασε τον Μικρασιατικό ελληνισμό. Πλεονέκτησε πολιτικά και οικονομικά στον βαλκανικό χώρο και μειονέκτησε στη παραγωγή και τη βιομηχανία. Εξασφάλισε ικανοποιητική ευημερία για τους πολίτες της και χρεοκόπησε επτά φορές –και πάει λέγοντας. 

 

Το μέλλον; Ανησυχώ. Περνάμε δύσκολαˑ ίσως έρθουν και χειρότερες ημέρες. Όμως, πρέπει, να κρατήσουμε με τα δόντια την ελληνική ψυχή μας. Οι Έλληνες με τα μύρια όσα ελαττώματά τους έχουν μέσα τους ακοίμητες σπίθες. Προγονικές. Με το σκοτάδι δεν αποχαιρετούν τον ήλιο, καλωσορίζουν το ασημένιο φεγγάρι. Αυτή η ευλογημένη χώρα αξίζει την αγάπη μας –σ’ αυτή την πατρίδα ακόμη μοσχοβολά το γιασεμί. Το δέντρο…ίσταται ακόμη ορθόν.