Η διαπλοκή και οι πολιτικοί παραμυθάδες

Όταν το πολιτικό κλίμα είναι νοσηρό και οι ίδιοι αισθάνονται στρυμωγμένοι, οι λόγοι από τους πολιτικούς αποδίδονται στην επίθεση που δέχονται από την διαπλεκόμενη ολιγαρχία του χρήματος και από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τα οποία ελέγχουν. Όμως οι πολιτικοί μας ταγοί ουδέποτε δεν μας είπαν και το αντίθετο, εξίσου αληθές με το προηγούμενο,  ότι δηλαδή, όταν είναι στα πάνω τους οφείλουν εν πολλοίς την οντότητα τους και την ανάρρησή τους στην εξουσία ακριβώς στα ίδια διαπλεκόμενα συμφέροντα -τα οποία καταγγέλλουν ως υπαίτια στους κλυδωνισμούς ή στην πτώση τους. Και ουδέποτε, όσες φορές τα κατήγγειλαν (γενικώς και αορίστως), δεν τόλμησαν να το πάνε παραπέρα -δηλαδή να τα κατονομάσουν. Και η διαπλοκή και η διαφθορά έχουν ονοματεπώνυμο και διεύθυνση. Αλλά, πως να ριψοκινδυνέψουν να συγκρουστούν μαζί τους όταν οι βαρόνοι τούς έχουν στο χέρι -και, συν τοις άλλοις, μία ολομέτωπη ρήξη μαζί τους θα συνεπάγει το πιθανότερο και την απώλεια της εξουσίας τους; Το έχουμε δει το έργο αρκετές φορές στο παρελθόν. Και είδαμε και μάθαμε, το πόσο στοίχισε σ’ έναν πρωθυπουργό, το θρυλικό για παράδειγμα «νταβατζήδες» που είχε εκστομίσει…

 

Και επειδή το παραμύθι έχει γίνει πλέον ανιαρό, καλό θα είναι οι σύγχρονοι πολιτικοί παραμυθάδες να μην το επικαλούνται κάθε τόσο. Έξυπνοι άνθρωποι είναι, δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν πείθουν; Για …κρυφτό είμαστε τώρα; Ποιος πολίτης δεν ξέρει, ότι η διαφθορά και η διαπλοκή έχουν πλέον καταστεί για την πολιτική ζωή τής Ελλάδας μια δομική κατάσταση;  Κι αν θέλετε την δημοσιογραφική μου γνώμη, (με μικρές πιθανότητες να πέφτω να έξω) πιστεύω ότι όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα (κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά), πλην ΚΚΕ, έχουν χάσει μεγάλο μέρος της πάλαι ποτέ αυτονομίας τους, και έχουν καταλήξει να αποτελούν σε έναν μεγάλο βαθμό υποσυστήματα ενός κεντρικού συστήματος αδιαφανών οικονομικών συμφερόντων.

 

Ο κλονισμός της εμπιστοσύνης του πολίτη απέναντι στο δημοκρατικό πολίτευμα και στους θεσμούς δεν είναι τυχαίος -είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την παθογόνο κατάσταση της αλλοτρίωσης του πολιτικού συστήματος από τα οικονομικά συμφέροντα (είτε διαφανή, είτε υπόγεια). Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι οι πολίτες δεν εμπιστεύονται σε ποσοστά: τα πολιτικά κόμματα κατά 87%, τις κυβερνήσεις κατά 79%, τη Βουλή κατά 78%, την Εκκλησία κατά 71%, την Δικαιοσύνη κατά 70%, την Πρόεδρο της Δημοκρατίας κατά 64%, το ΕΣΥ (Εθνικό Σύστημα Υγείας) κατά 58% και την Αστυνομία κατά 54%. Τι εμπιστεύονται οι πολίτες; Κατά 84% την Πυροσβεστική και κατά 67% τις Ένοπλες Δυνάμεις. Νομίζω πως αυτά τα ποσοστά πρέπει να μας ανησυχήσουν, αλλά και να μας προβληματίσουν… 

 

Θα συμφωνήσω μαζί σας στην τυχόν άποψή σας, ότι οι παθογένειες που βιώνει η χώρα μας δεν είναι «σημείο των καιρών» μας. Πράγματι,  η διαπλοκή και η διαφθορά, γενικότερα η κρίση των θεσμών, άρχισε να φύεται από τη δεύτερη τετραετία της διακυβέρνησης του ΠΑΣΚΟΚ (1985 – 1989), να αναπτύσσεται ραγδαία την περίοδο (1990 – 1993) επί κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη και να γιγαντώνεται από το 1996 – 2009 (κυβερνήσεις Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή). Αντίθετα, τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, πάνω – κάτω στην πρώτη δεκαετία, η διαπλοκή ήταν -αν όχι ανύπαρκτη, σίγουρα αποσπασματική. Δεν είχε τον γενικευμένο χαρακτήρα και τις διαστάσεις που πήρε τα επόμενα χρόνια. Εξ ου και η πολιτική, τα κόμματα, και οι πολιτικοί, είχαν τότε μεγάλη πέραση -ενθουσίαζαν και ενέπνεαν τον κόσμο. Ιδιαίτερα τους νέους, με τις νεολαίες των κομμάτων να έχουν χιλιάδες μέλη -και ο φοιτητικός συνδικαλισμός να έχει μεγάλη μαζικότητα. Από την δεκαετία του 1990 μπήκαν σε τροχιά κρίσης -ώσπου οδηγήθηκαν σε απίθανα ποσοστά απαξίωσης.

 

Γενικότερα δε, μια σύγκριση δύο εποχών, αυτή της προ και μεταπολεμικής Ελλάδας με αυτή της Μεταπολίτευσης (1974 – 2024), εντοπίζει μια κεφαλαιώδη διαφορά. Παλαιά, ο επιχειρηματίας ήταν εκείνος ο οποίος προσέφευγε στον πολιτικό προκειμένου να προωθήσει μέσω του κράτους τις δουλειές του. Στα κατοπινά χρόνια της Μεταπολίτευσης, ο «παραδοσιακός τρόπος» της διαπλοκής άλλαξε. Δεν ήταν ο επιχειρηματίας που επιδίωκε να αποκτήσει την εύνοια του πολιτικού, αλλά ο πολιτικός ήταν εκείνος που επιζητούσε (και επιζητά) την υποστήριξη του επιχειρηματία -παραδίδοντας εν λευκώ σε αυτόν το μεγαλύτερο μέρος του αυτεξούσιου τού κόμματός  και της χώρας του.

 

Κατά τ’ άλλα οδεύουμε σε ευρωεκλογές. Έχουμε να ακούσουμε πολλά ψέματα. Οι παραμυθάδες έβαλαν μπροστά την τέχνη τους…