Το τέλος της παραγωγικής δυστυχίας;

Ποιος θα μιλήσει στην καρδιά του Έλληνα; Να τον κοιτάξει στα μάτια. Να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, να μπει στην ουσία των προβλημάτων. Να επαναστατήσει για το αυτονόητο.

Ειλικρινά, αναρωτιέμαι και δεν έχω καμία απάντηση. Θα απαλλαγούμε από το «σκοτεινό» μας μέλλον, το αραχνιασμένο πολιτικό κατεστημένο, από τους αυθεντίες της πολιτικής που έχουν στήσει τις καριέρες τους πατώντας στο ψεύδος, από τους λαοπλάνους και τους σύγχρονους τυράννους; Θα ενηλικιωθούμε πολιτικά, κοινωνικά ώστε να αντικρίσουμε μια Ελλάδα όπου το κράτος θα υπηρετεί τον πολίτη και η «γοητευτική απλότητα» όπως λέει ο Χρήστος Γιανναράς δεν θα αποτελεί προνόμιο μόνο των σκανδιναβικών χωρών;

Είμαστε έτοιμοι –ως λαός– εκφράσεις όπως «εθνική συνεννόηση», «πρώτα η πατρίδα», «πάνω από όλα το εθνικό συμφέρον», να τις υιοθετήσουμε στο ακέραιο, να μην αποτελούν ακούσματα προεκλογικών περιοδειών με ημερομηνία λήξης, χωρίς να μας κατατάσσουν στα άκρα;

Λίγες μέρες πριν από την εκλογική αναμέτρηση της 20ής Σεπτεμβρίου, ο ελληνικός λαός παραμένει απελπισμένος και κουρασμένος.

Τα ευχολόγια, τα ψεύτικα διλήμματα, οι ανυπόστατες και παραπλανητικές τακτικές του ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησαν έναν κατεστραμμένο λαό πιο βαθιά στο χάος και στην οικονομική ασφυξία, με το μέλλον των Ελλήνων να φαντάζει ακόμη πιο μελανό.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει και κανείς δεν ακούει την κραυγή αγωνίας του πολίτη.

Αντιθέτως, αηδιάσαμε και σιχαθήκαμε κάποιες φορές να βλέπουμε τους εκπροσώπους των κομμάτων να κραυγάζουν για το ποιος πέτυχε περισσότερα, ποιος «πάλεψε» και διαπραγματεύτηκε μέχρι τελικής πτώσης την ώρα που ουδείς εκσφενδόνισε αυτή την απαγορευμένη λέξη… Συγγνώμη. Μια συγγνώμη για τα δεινά που έχει επιφέρει το πολιτικό μας προσωπικό σε έναν ολόκληρο λαό.

Ουδείς βρέθηκε να μιλήσει στην καρδιά του Έλληνα. Να τον κοιτάξει στα μάτια. Να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, να μπει στην ουσία των προβλημάτων. Να επαναστατήσει για το αυτονόητο.

Η, δε, βία της προπαγάνδας –προερχόμενη κατά ριπάς εξ αριστερών– δεν σταμάτησε λεπτό. Λίγο ακόμη και θα πιστεύαμε ότι αυτή τη φορά το Μνημόνιο θα πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων, ξεχνώντας ότι με αυτή τη ρητορική ο λογαριασμός μόνο μέσα σε επτά μήνες ανέβηκε κατά 90 δισ. ευρώ και η χώρα ήταν «αγκαλιά» με το GREXIT.

Ακόμη και τα αυτονόητα, λοιπόν, αυτήν την ύστατη ώρα φαντάζουν ξεχασμένες αξίες και η Ελλάδα δυστυχώς οδεύει στο άγνωστο με επικρατέστερο σενάριο αυτό της απόλυτης υποταγής στο ψεύδος και τον ανορθολογισμό.

Έως πότε…
 
Και στο κάτω - κάτω θα μιλήσουμε για την Ελλάδα που θέλουμε ή θα ταξιδεύουμε στον μικρόκοσμό μας αναλύοντας τι είναι «παλιό» και τι είναι «νέο». Γιατί αλήθεια, ποιος μπορεί να πιστέψει ότι η αριστερή διακυβέρνηση έφερε το νέο και έδωσε στον λαό όραμα και ελπίδα; Υπήρξε κάποια υποψία του καινούριου;

Δυστυχώς καμία. Ο κ. Τσίπρας δεν φόρεσε κανένα φίλτρο πολιτικής… αιμοκάθαρσης και παρέμεινε αγκιστρωμένος σε αριστερές ιδεοληψίες με ολέθρια αποτελέσματα για την πορεία της χώρας. Άλλωστε δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε πως η προκήρυξη των βουλευτικών εκλογών έγινε αποκλειστικά και μόνο για την εξαφάνιση του εσωτερικού εχθρού του ΣΥΡΙΖΑ. «Ήταν μια κίνηση εκκαθάρισης της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας και του κόμματος» όπως είπε χαρακτηριστικά και ο λογογράφος του κ. Τσίπρα, κ. Θ. Κόλλιας.

Ωστόσο, ο κ. Τσίπρας κάνει ένα ακόμη λάθος. Επαναλαμβάνει το λάθος του δημοψηφίσματος στην προσπάθειά του να αποτάξει τις ευθύνες του. Τότε πέταξε την καυτή πατάτα στον ελληνικό λαό θέλοντας να τον κάνει συνένοχο και σήμερα με τις εκλογές παίζει ένα άσχημο μικροκομματικό «παιχνίδι» που θα έχει άσχημες συνέπειες για τον κάθε έναν από μας.

Τελικά θα τα καταφέρει;

Αυτό θα το διαπιστώσουμε το βράδυ της 20ής Σεπτεμβρίου όπου θα κριθεί αν τα «παλιά» κόμματα πείσουν τους ψηφοφόρους τους ότι η ευημερία του λαού είναι ο υπέρτατος νόμος. Μέσα από ένα «Σύμφωνο Εργασίας», ένα κοινωνικό “working paper” που δεν θα μας ταχυδρομηθεί από την Ευρώπη αλλά θα αποτελεί συμβόλαιο με την κοινωνία βάζοντας οριστικά στην άκρη και αμετάκλητα την παραγωγική δυστυχία και τον επικίνδυνο παραλογισμό που μας οδήγησαν σε μονομανίες ολόκληρων δεκαετιών.

*Φωτο: Πρέσπες/Σταύρος Χαμπάκης