Ω! Έλληνες…

Δεν κοτάς ν’ αγγίξεις μιαν από τις αξίες που ικανοποιούν τα αισθήματά σου για κοινωνική δικαιοσύνη, και βρίσκεσαι να «κάνεις πορεία» μ’ έναν συρφετό ανθρώπων που δεν έχουν δική τους σκέψη αλλά την περιμένουν από τον καθοδηγητή τους. Ο εκτροχιασμός είναι αναπόφευκτος. Θεέ μου!
Οδυσσέας Ελύτης

Δύσκολοι αναμένονται οι επόμενοι μήνες με τον ουρανό των μέτρων που θα επιπέσουν επί της κεφαλής μας, μειώνοντας αισθητά το εισόδημα και το βιοτικό επίπεδό μας. Και ειλικρινά, δεν ξέρω εάν αυτός ο φοροεισπρακτικός λυμεώνας είναι η ενδεδειγμένη λύση ως η «πολιτική διόρθωση» ενός μέχρι πρότινος σαθρού συστήματος, αλλά διαπιστώνω, σχεδόν μετά βεβαιότητας και απείρου λύπης, ότι στη λιμώττουσα πλέον Ελλάδα (πλην Μυκόνου και κοσμικών περιχώρων) εξαντλείται ο άνθρωπος. Και ετούτη η εξάντληση δεν έχει ημερομηνία λήξεως, πριν τη λήξη της ζωής μας, παρά τις ηχηρές υποσχέσεις των πολιτικών ταγών μας. «Φτήνια και μακρηγορία χωρίς αντίκρισμα».

Μας ενέπλεξαν σε μία μάχη επιβιώσεως, η οποία σε καμία περίπτωση δεν θα είναι άδακρυς. Ας όψονται οι κυβερνήτες μας. Οι τωρινοί και όλοι, λίγο έως πολύ, οι προηγούμενοι. Ας όψονται και οι νέοι μας αριστεροί αφέντες, που προηγουμένως, προεκλογικά, μας πόζαραν στις πλατείες ως υπηρέτες μας. Ας οψόμεθα κι εμείς για την απύθμενη προθυμία μας μπροστά στη βλακεία, στο ψέμα και τον λαϊκισμό. Ας οψόμεθα κι εμείς (όχι πάντα με δική μας ευθύνη) που αναζητούμε το μέλλον μας ως νεο - Οθωμανοί σε ξεπερασμένες θεοποιημένες μεταπολιτευτικές ιδεολογικές μήτρες των διαφόρων…-ισμών, που μπορεί στα χρόνια τους όντως να άφησαν εποχή. Πόσο ακόμη εκμαυλισμός; Πόσο ακόμη ελληνικός Κεμαλισμός; Πότε επιτέλους ετούτη η χώρα θα σταματήσει να έχει τουρκικού τύπου καθεστώς; Έως πότε ετούτη η φιλοχαμόγελη πατρίδα θα συμμαχεί με την ήττα; Πότε επιτέλους θα φύγει μπροστά κάνοντας «ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά»;

Αλλά, ποιος είναι ο συνειδητός λαός; Το 55% που προσέρχεται στις κάλπες και ρίχνει μια αζύγιστη ψήφο (αποκλειστικά προϊόν οργής, αγανάκτησης, πίκρας, εκδίκησης) ή το 45% των πολιτικών μηνυτόρων που προσμετράται ως αποχή – άκυρο – λευκό; («οι ψήφοι πρέπει να ζυγίζονται, όχι να μετριούνται», Σίλλερ). Ποιος είναι ο συνειδητός λαός, εκείνος που μέσα σε οκτώ μήνες ψηφίζει δύο εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές; Την πρώτη φορά την κατάργηση ενός Μνημονίου και τη δεύτερη την εφαρμογή ενός χειρότερου και επαχθέστερου; «Ω! Σόλων, Σόλων, Έλληνες, αεί παίδες εστέ» (Πλάτων, Τίμαιος).

Στις δύσκολες απαντήσεις των εύκολων ερωτημάτων, προτιμώ να αντιτάξω τη ρήση του 16ου Προέδρου των ΗΠΑ, Αβραάμ Λίνκολν: «η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου».