Τετάρτη, 6 Νοέμβρη, 2024 - 07:57

Μία από τα ίδια, λοιπόν;

Ο ΣΥΡΙΖΑ γέρασε νωρίς. Δείχνει κάτισχνος, πελιδνός και κυρίως ίδιος κι απαράλλαχτος με τους άλλους

Ο ΣΥΡΙΖΑ επικράτησε σε τρεις διαδοχικές αναμετρήσεις διότι έπεισε ότι «δεν ήταν σαν τους άλλους». Ακόμη και όταν υπέγραψε το Μνημόνιο, είχε λαϊκή πίστωση. Η κοινωνία δεν περίμενε θαύματα, αλλά προσδοκούσε κάτι. Ένα μείγμα ειλικρίνειας, τόλμης και στοιχειωδώς συγκροτημένου σχεδίου. Προπάντων, ένα φρέσκο πρόσωπο που να μη θυμίζει σε τίποτε το δύσμορφο παρελθόν των άλλων. Ακόμη και πολίτες που ποτέ δεν είχαν προσεγγίσει την Αριστερά πίστευαν -και ήλπιζαν- ότι «κάτι μπορεί να γίνει», έστω με Μνημόνιο υπό τη δαμόκλειο σπάθη των δανειστών.

Φευ! Ο ΣΥΡΙΖΑ γέρασε νωρίς. Δείχνει κάτισχνος, πελιδνός και κυρίως ίδιος κι απαράλλαχτος με τους άλλους. Όχι. Δεν εγκαλείται μέχρι στιγμής για οικονομικά σκάνδαλα και παιχνίδια με τη διαπλοκή, αλλά η συνολική εικόνα του επιτρέπει στην κοινωνία να αποφανθεί καταδικαστικά και να πει: «Μία από τα ίδια»… Κι αυτό είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί σ’ ένα κόμμα που κυβερνά για πρώτη φορά και διατεινόταν ότι εισκομίζει το καινόν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στα πράγματα κάνοντας σέρφινγκ στην αντιμνημονιακή σανίδα. Όταν κατάλαβε ότι βρισκόταν στον ωκεανό μόνος με τους καρχαρίες, ήταν αργά. Πάλεψε, αλλά τον κατάπιαν. Μόνο που η χώρα είχε γεμίσει αίματα. Ανεπούλωτα τα τραύματα και αλμυρό το τίμημα της ήττας… Τότε είχε μπροστά του δύο δρόμους: είτε να παραδεχθεί τη συντριβή και να παραδώσει την εξουσία είτε να διαχειριστεί τη νέα κατάσταση -δηλαδή τον νέο εαυτό του- με ωμή ειλικρίνεια. Γενναία αυτοκριτική, μετρημένα λόγια, σφριγηλή διακυβέρνηση, ελάχιστες υποσχέσεις για τα οικονομικά και, βέβαια, διαφορετική αντίληψη για την άσκηση της εξουσίας.

Αντ’ αυτών, μία από τα ίδια! Διαχειριστικό σκορποχώρι, αδέξιοι χειρισμοί, ημιτελείς προσπάθειες, συνεχείς καταγγελίες-ως υποκατάστατο της αναποτελεσματικής και αδιέξοδης πολιτικής-, φλύαρες διακηρύξεις και, φυσικά, ίδια νοοτροπία και συμπεριφορά στους τομείς της προπαγάνδας και της μικροπολιτικής. Το αποτέλεσμα; Ακόμη και κάποια θετικά εξανεμίζονται ή περνούν απαρατήρητα υπό το βάρος της γενικής εικόνας και με καταλύτη το καταστροφικό οικονομικό πρόγραμμα που υλοποιούν…

Αν υπήρχε κάποιο φως στα οικονομικά, ίσως να περνούσε σε δεύτερη μοίρα η κυβερνητική εικόνα. Όμως το δυναστικό και αδιέξοδο Μνημόνιο -ένα τραγικό πρόγραμμα που «δεν βγαίνει»-  λειτουργεί κατεδαφιστικά για τους κυβερνώντες. Φωταγωγείται και η παραμικρή αστοχία, μεγεθύνονται αρνητικά ήσσονος σημασίας και ισοφαρίζονται στην κοινή συνείδηση επιλήψιμες συμπεριφορές (π.χ. μετακλητοί υπάλληλοι) παρότι διαφέρουν παρασάγγας. Δεν γέμισε το κράτος με επιπλέον υπαλλήλους ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε είναι προς θάνατον οι μετακλητοί. Πρόσκαιροι είναι. Αλλού το πρόβλημα. Στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίμησε την παράμετρο των εντυπώσεων που δημιουργεί το «Μία από τα ίδια».

Όταν δεν αντιλαμβάνεσαι, δηλαδή, ότι η αναπαραγωγή επιλογών του παρελθόντος είναι καταστροφικό γεγονός για ένα κόμμα που έλεγε πως «είναι άλλο», και ότι δεν χάλασε ο κόσμος αν μείνει εκτός εξουσίας το συγγενολόι -έστω και αν είναι ικανό-, τότε το έχεις χάσει το παιχνίδι. Το αστείο είναι πως και λιγότερους μετακλητούς έχει επιστρατεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ και ετοιμάζει νόμο για μόνιμους γενικούς διευθυντές κ.τ.λ. Αλλά όταν βολεύονται -έστω για λίγο- ημέτεροι και κομματικοί, τότε βυθίζεσαι στο ίδιο ίζημα με τους άλλους του παρελθόντος.

Η χώρα τρέχει με χίλια προς τον τοίχο. Κατά τούτο, ελάχιστα ενδιαφέρει αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «μία από τα ίδια» και αν θα γίνει χίλια κομμάτια, επιστρέφοντας στα λυμφατικά ποσοστά του παρελθόντος. Το ζήτημα είναι, όπως όλα δείχνουν, ότι χάνεται μια καλή ευκαιρία να ανανεωθεί το πολιτικό σύστημα και να ξεκινήσει περίοδος αναγέννησης για την πατρίδα.

Φωτο: ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΙΑΚΟΣ