Σοφία Λασκαρίδου

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1882. Κόρη του Λάσκαρη Λασκαρίδη και της Αικατερίνης Χρηστομάνου, πρωτοπόρου παιδαγωγού, έζησε σε οικογενειακό περιβάλλον που ενθάρρυνε τις καλλιτεχνικές της κλίσεις. Μετά από ιδιωτικά μαθήματα ζωγραφικής στην Αθήνα, φοίτησε στο Παρίσι, στην Académie Julian, με δασκάλους τους B. Constant και J. P. Laurens. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, κατατάχθηκε στο Σχολείο Καλών Τεχνών της Αθήνας, μετά από δική της δυναμική παρέμβαση προς τον βασιλιά Γεώργιο τον Α΄, υπέρ της εισδοχής γυναικών στο Σχολείο Καλών Τεχνών και διακρίθηκε για τον αγώνα της υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών στο Σχολείο Καλών Τεχνών.

Εκεί υπήρξε μαθήτρια, μεταξύ άλλων, των Νικηφόρου Λύτρα και Γεώργιου Ιακωβίδη. Ακολούθως, έφυγε στη Γερμανία, όπου φοίτησε σε διάφορες σχολές ζωγραφικής (Dachau, Künstlerinnenverein), και πάλι στο Παρίσι, στην Académie de la Grande Chaumière, την Colarossi κ.α. Επηρεασμένη από το ρεαλισμό του J. Millet, τον ιμπρεσιονισμό των κύκλων του Honfleur και της Barbizon, αλλά και των πρώτων της δασκάλων Οδυσσέα Φωκά και Γεώργιου Ροϊλού, άντλησε στοιχεία για τον εκφραστικό της προσανατολισμό και από την προσωπική της επαφή με τη γαλλική τέχνη. Χαρακτηριστικά του έργου της αποτελούν επίσης το υποκειμενικό στοιχείο και μια ρομαντική διάθεση. Το έργο της Λασκαρίδου, αρκετά εκτεταμένο, ποσοτικά και θεματολογικά, είναι τοπιογραφικό στο μεγαλύτερο μέρος του, ενώ περιλαμβάνει και συνθέσεις με σκηνές της καθημερινής ζωής, όπου κυριαρχούν οι γυναικείες μορφές, προσωπογραφίες και νεκρές φύσεις.