Εγκλωβισμένοι στη χώρα του ποτέ…

Όταν  δεν υπάρχει πεζοδρόμιο, τρεις είναι οι πιθανότητες. Ότι δεν περνούν πεζοί, ότι απλώς υπάρχει δρόμος , ότι υπήρχε πεζοδρόμιο και κάποιος το χάλασε.  Σε κάθε περίπτωση ο πεζός είναι αυτός που θα πρέπει να προσαρμοστεί στις συνθήκες ανεξάρτητα από τους λόγους που εξηγούν την ανυπαρξία του πεζοδρομίου. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς νόμους της ζωής. Κάτι ανάλογο πρέπει να συμβαίνει και με τη λεγόμενη «καθαρή έξοδο από τα Μνημόνια» τον ερχόμενο Αύγουστο για την οποίαν ο καθένας έχει και την προσωπική του προσέγγιση σαν να πρόκειται για κάτι που κόβεται και ράβεται ανάλογα με τις ορέξεις μας ή, καλύτερα, τις επιδιώξεις. Αλλά δεν είναι η οικονομική βάση της εξόδου το θέμα μας.

Είναι η μαζική παραμυθία του μαύρου – άσπρου, το μέσα –έξω, του αριστερά – δεξιά. Είναι η τέχνη της αντιστροφής της πραγματικότητας. Μια διαδικασία στην οποίαν φέρεται να εκπαιδεύεται με συγκλονιστικές επιδόσεις μια ολόκληρη κοινωνία που δεν την ενδιαφέρει να ακούει την αλήθεια αλλά αυτό που έχει προαποφασίσει ότι θέλει να ακούει. Οι άνθρωποι, πολλές φορές, κατασκευάζουν τη δική τους πραγματικότητα για πολλούς λόγους. Ένας , απλός αυτός, είναι ότι  η κανονική πραγματικότητα είναι εξαιρετικά ενοχλητική και δεν λειτουργεί προς όφελος των όποιων επιδιώξεων. Ακόμα ένας λόγος, πιο σύνθετος,  είναι ότι ο άνθρωπος πλάθει τη δική του ιστορία απέναντι σε κάτι που είναι τόσο εξόφθαλμα ορατό γιατί έχει μια αδιόρατη, βαθειά ψυχική  ανάγκη να πιστέψει ότι είναι ο μόνος που ξέρει την αλήθεια. Αυτό είναι, σύμφωνα και με μια προσέγγιση των κοινωνικών ψυχολόγων, ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά των κοινωνιοπαθών, αυτών που μισούν με τον τρόπο τους τον φυσιολογικό τρόπο ζωής και συνύπαρξης με την πραγματικότητα.

Είναι κάτι περισσότερο από ανθρώπινο να μη θέλει κάποιος να ακούσει την αλήθεια. Ιδίως στην περίπτωση που η πραγματικότητα είναι θλιβερή και στενόχωρη. Αυτό, όμως, ισχύει μόνο στην περίπτωση που η επιλογή του δεν έχει θεσμική επιρροή στη ζωή άλλων ανθρώπων.  Μόνο, δηλαδή, όταν είναι θέμα που το λύνει μόνος του με τον καθρέφτη του και με κανέναν άλλον. Και αυτό με την προϋπόθεση ο καθρέφτης να είναι κανονικός και όχι παραμορφωτικός. Σε κάθε άλλη περίπτωση η μη αποδοχή της πραγματικότητας είναι ένδειξη ασθένειας. Και στη δική μας περίπτωση όχι ψυχικής αλλά ιδεολογικής σε βαθμό εμμονικό, ψυχαναγκαστικό.

Σε μεγάλες και δύσκαμπτες περιόδους της ελληνικής Ιστορίας οι Έλληνες αποκτούμε, σχεδόν πάντα, χαρακτηριστικά κακομαθημένων παιδιών.  Παιδιών που αν δεν γίνεται το δικό τους θέλουν να ακούν το δικό τους παραμύθι. Τη δική του μετάλλαξη της δικής  τους ιστορίας. Μακριά από την αλήθεια και την πραγματική πραγματικότητα. Το μεγάλο στοίχημα, λοιπόν, και αυτήν τη φορά παίζεται μεταξύ της αλήθειας και της εσκεμμένης παραποίησής της σε κάτι βολικό που θα επεκτείνει την επίδραση της ψευδαίσθησης. Και είναι στοίχημα για όλους, κυβερνώντες και κυβερνώμενους να κατανοήσουμε, έστω και την τελευταία στιγμή, ότι μόνο στα παραμύθια το ασχημόπαπο γίνεται κύκνος…