Ας μην τρώμε τις σάρκες μας…

 

Ένας από τους πιο ισχυρούς μικρόκοσμους σε κάθε σύγχρονη κοινωνία είναι αυτός των φυλακών. Περίκλειστος από τους δικούς του ισχυρότατους νόμους που, όπως συμβαίνει με τους πιο σκληρούς νόμους, είναι άγραφοι. Με συμπεριφορές που κινούνται έξω και μακριά από κάθε τι αποδεκτό, απομακρυσμένοι από τον  μέσο όρο της κοινής αντίληψης για την πραγματικότητα, στην οποίαν έχουμε «συμφωνήσει» όλοι μας για να μπορέσουμε  να λειτουργήσουμε σε κανονιστικά πλαίσια αυτήν την κοινωνία στην καθημερινότητά της. 

 

Η υπόθεση της δολοφονίας της 21άχρονης κοπέλας στη Ρόδο άνοιξε, όμως, τον επικίνδυνο ασκό του Αιόλου. Και αυτός έχει σχέση και με την αρένα, την κανονική και την ψηφιακή που απήλαυσε , εκτός όλων των άλλων, και την επίθεση που δέχθηκε ο ένας από τους δύο κατηγορούμενους μέσα στο ασφυκτικά πλημμυρισμένο με φόβο κελί του από τους συγκρατούμενούς του. Μια αρένα που μεταλλάσσεται καθημερινά, σαν πιστό σκυλί, σε ό,τι και αν επιβάλλει το κλίμα της γενικότερης παρακμής που επικρατεί και σε επίπεδο μαζικών συμπεριφορών. 

 

Πίσω από τα γενικόλογα «ναι μεν, αλλά…» που καταδικάζουν τα φαινόμενα αυτοδικίας, υπάρχει εκείνο το πονηρό κλείσιμο του ματιού που ευχαριστήθηκε  την ανατριχίλα που εξέπεμπε η σκηνή της επίθεσης. Ο βιαστής και δολοφόνος που τιμωρείται «όπως του αξίζει». Ο νεαρός ή γηραιότερος, δεν έχει και τόση σημασία, καταδικασμένος από την κοινή γνώμη

και όχι από τη Δικαιοσύνη παίρνει αυτό που του αξίζει. Πόσω μάλλον όταν είναι και Αλβανός. Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα. 

 

Όσο αδύνατον και αν ακούγεται ή και αν εντέλει είναι, η μαζική αντιμετώπιση τέτοιου είδους εγκληματικών συμπεριφορών λειτουργεί ως δείκτης στο χρηματιστήριο των πολιτιστικών και κοινωνικών αξιών. Όποια εκ του ασφαλούς κριτική κάνουµε οι «απ’ έξω από τον χορό», δεν µπορούµε να µη σταθούµε στη σκηνή. Ο προφυλακισμένος αμυνόμενος, µε τα χέρια να καλύπτει το πρόσωπο, να εκλιπαρεί και γύρω του οι νταήδες που επιβάλλουν τον δικό τους νόµο. Κλωτσιές, μπουνιές και ίσως και σεξουαλικός εξευτελισμός. Μπορεί  µε τα ίδια χέρια αυτός ο νεαρός να έχει σκοτώσει. Αυτό, όμως, θα το διερευνήσει η ∆ικαιοσύνη. Και αυτή είναι η μόνη που θα τον τιμωρήσει,  αν αποδειχτεί η ενοχή του.

 

Κάτι έχουμε ξεχάσει όλοι μας σε αυτήν την ολοκληρωτική διαδικασία μαζικής θεώρησης. Ότι υπάρχουν θεσμικοί κανόνες λειτουργίας του συστήματος απόδοσης δικαιοσύνης. Είναι δύσκολο, το γνωρίζουμε, σε περιπτώσεις τόσο ειδεχθών εγκληματικών πράξεων. Αλλά εδώ είναι που δίνει εξετάσεις κάθε κοινωνία που έχει αποδεχθεί ότι ανήκει στον δυτικό φιλελεύθερο πολιτισμό. 

 

Είναι η καθημερινή μάχη που καλούμαστε να δίνουμε όλοι μας. Στο πλαίσιο των κοινωνικών αποδοχών που έχει κάνει ο δυτικός κόσμος αιώνες τώρα. Είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η αρένα να ζητεί ολοένα και περισσότερο αίμα. Αλλιώς οι μονομάχοι θα γίνουμε εμείς. Είναι η ευχή που δίνουμε για το νέο έτος. Μια κοινωνία που θα σταματήσει να τρώει τις σάρκες της και μετά να ζητωκραυγάζει ότι είναι χορτασμένη… 

 

*Tα παιδιά προσμένουν την γιορτή/ Ζωγραφική: Ζ.Theodor Hildebrandt