Νεο – ραγιαδισμός;

Ανησυχώ πολύ, όπως νομίζω όλοι σας. Οι σχέσεις μας με την γείτονα χώρα είναι πλέον καθαρά αντίπαλες και ίσως είμαστε πολύ κοντά σε ένα νέο προσκλητήριο της Μοίρας. Κι αυτό που με τρομάζει, περισσότερο, είναι μήπως θελήσουμε να αποφύγουμε το Καθήκον μας επιλέγοντας τον δρόμο του αφανισμού δια της υποταγής. Και αυτή η υποταγή, ξέρετε, προφέρεται με πολλά ονόματαˑ μπορείς να την φωνάξεις «Χάγη», «Ειρήνη», «Φιλία», «Συναδέλφωση», «Συνεκμετάλλευση», «Συνδιαχείριση». Στην πολιτική πιάτσα ήδη σιγοψιθυρίζονται αυτές οι…χαϊδευτικές ονομασίες…   

Η Τουρκία, ας μην γελιόμαστε, έχει δημιουργήσει τετελεσμένα –φυσικά όχι απρόοπτα, αλλά κατόπιν μεθοδικής προετοιμασίας του στρατιωτικού, πολιτικού και διπλωματικού της συστήματος εναντίον μας -εδώ και σχεδόν τα τελευταία πενήντα χρόνια. Έτσι σήμερα, ευθέως και απροκάλυπτα, κάνει λόγο για «γαλάζια πατρίδα» που στην πράξη σημαίνει να βάλει πόδι στο δικό μας σπίτι – στο Αιγαίο πέλαγος (συνεκμετάλλευση), και να επιβάλει τον πλήρη αποκλεισμό της Ελλάδος μέσω των νήσων μας και των ΑΟΖ στο βόρειο τμήμα της ανατολικής Μεσογείου. Τα προμηνύματα των προθέσεων της Τουρκίας είναι αλλεπάλληλα το τελευταίο διάστημα (συμφωνία με την Λιβύη στο μοίρασμα της Μεσογείου, συνεχείς παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας, καταπάτηση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας μεταξύ Κύπρου και Κρήτης με το ερευνητικό σκάφος Oruc Reis). Αυτή η χώρα ήταν και είναι ο προαιώνιος εχθρός μας, η επίβουλη χώρα με την οποία έχουμε την γεωγραφική ατυχία να έχουμε σύνορα. Από την ιστορική της συνείδησή η Τουρκία ουδέποτε διέγραψε την Επανάσταση του ’21, ούτε τους βαλκανικούς πολέμους. Ποτέ δεν προσπέρασε το γεγονός ότι ένας χριστιανικός κόσμος στάθηκε αφορμή να γκρεμίσει την πανίσχυρη Αυτοκρατορία τους, εξ ου και η εκδίκησή τους εναντίον των «απίστων», στη Σμύρνη το 1922, και η στρατιωτική εισβολή και κατοχή  της Κύπρου, το 1974 –έχοντας στο ενδιάμεσο αφανίσει το ελληνικό στοιχείο σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο.

Από την τραγωδία στη Σμύρνη μέχρι αυτής της Κύπρου μεσολάβησαν σχεδόν πενήντα χρόνια. Άλλα τόσα περίπου χρόνια έχουν μεσολαβήσει από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο μέχρι σήμερα. Λέτε; Όλα αυτά τα χρόνια η Ελλάδα τι έκανε; Σκέπαζε τις νάρκες κάτω από το χαλί, νομίζοντας έτσι ότι θα ημέρευε το «θηρίο» σιγοντάροντας την ευρωπαϊκή του προοπτικήˑ με το «θηρίο» όλο αυτό το διάστημα να ναρκοθετεί την περιοχή εγείροντας και προσθέτοντας συνεχώς ζητήματα, με αποτέλεσμα στο όνομα της «γαλάζιας πατρίδας» να υψώνει σήμερα απέναντι στη χώρα μας μία σειρά από διεκδικήσεις. Η Ελλάδα είναι μια φιλειρηνική χώρα και ως τέτοια ουδέποτε έθετε (και θέτει) αξιώσεις. Και καλώς έπραττε (και πράττει), δεν είμαστε πολεμοχαρής λαός. Ο πόλεμος, ο κάθε πόλεμος, είναι μια κτηνωδία, μια φρίκη. Αρκεί να διαβάσει κανείς τη «Ζωή εν τάφω» του Μυριβήλη και θα καταλάβει. Να, όμως τώρα, που η ειρηνοφιλία φαίνεται (;) να αποβαίνει σε βάρος μας (;). Όταν η μία πλευρά δεν διεκδικεί απολύτως τίποτε και η άλλη τα πάντα –τη γη, τη θάλασσα, τον ουρανό σου- είτε στη Χάγη καταφύγεις, είτε σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων καθίσεις (είτε ως αποτέλεσμα απειλής ισχύος, είτε ως επακόλουθο ενός «θερμού» επεισοδίου ή ενός πιο ένοπλου γενικευμένου γεγονότος) είναι βέβαιο ότι η χαμένη θα είναι η πρώτη πλευρά. Όπου μας πάει το γραπτό μας (ή ο νεο – ραγιαδισμός μας).  Ο Θεός να ’ναι μαζί μας…