Προς τα Κάτω - Προς τα Άνω: Βαρυτικά Φαινόμενα και Πνευματική Πολιτειότητα

Αφορμή:  Ένα τσαγιερό που ‘αδειάζει’ το εύχρωμο αφέψημα σε ένα ολόλευκο φλυτζάνι. Το τσάι ‘γλιστράει’ κομψά προς την μία πλευρά του σκεύους, σερφάρει προς την απέναντι,  σταγονίτσες δραπετεύουν προς τα πάνω, παραδίδονται στο βάρος τους.  Η επιφάνεια ηρεμεί, ισορροπία επέρχεται. Το τσάι, το φλιτζάνι, το στρογγυλό τραπεζάκι, αναπαύονται στα φερόμενα υλικά που συναποτελούν το κτίσμα που αποκαλώ ‘σπίτι’, που με τη σειρά του αναπαύεται στα πρανή του φλοιού του πλανήτη μας.

 

Από τον Μάριο Νόττα

 

Το είδος μας (‘Ανθρωποι’ μία ενδιαφέρουσα μετάλλαξη γενετικής ακολουθίας κοινής σε  πάμπολλους ‘άλλους’) διακατέχεται από μία παράξενη εμμονή: Αγνοεί το προφανές.

 

Σε αυτή την κατηγορία (των αόρατων προφανών) εντάσσονται ένα σωρό ‘θαύματα’. Δυστυχώς ‘θαύμα’ ή ‘θαυμάσιο’ αποκαλούμε μόνο το ‘σπάνιο’ – ξεχωριστό. Άρα όταν ένα ‘θαύμα’ είναι καθημερινό και επαναλαμβανόμενο, αποτελεί μέρος της κανονικότητάς μας, το αψηφούμε και το χρησιμοποιούμε για να χτίσουμε την επαγωγική ‘επιστήμη’ μας. Παραβλέποντας πως η ίδια η λέξη ‘επιστήμη’,  νοηματοδοτεί κάτι που εδράζεται ‘αλλού’. (Επίσταται σημαίνει πως ίσταται επί τινός..)

 

Στη περίπτωση της Βαρύτητας (ακριβώς όπως και στο φαινόμενο του Φωτός) έχουμε να κάνουμε με ένα τέτοιο θαύμα: Θεωρούμε ‘κανονικό’ να πιεζόμαστε συνέχεια ‘προς τα κάτω’ (κι αυτό σχετικό είναι, δεν ισχύει, προς το κέντρο της γης πιεζόμαστε..) και χτίζουμε όλη τη σχετική τεχνολογία εδραζόμενοι στον Νεύτωνα και την αφελή αλλά ισχύουσα παρατήρησή του. Αν το μήλο ξεκολλήσει από την μηλιά, θα τούρθει, του τεμπέλη, σφοντύλι !

 

Αυτή η ‘κανονικότητα’ έχει μύρια όσα αξιοθαύμαστα, ξεκινάει ωστόσο από μία ανεξήγητη παραδοχή: Οι μάζες (ύλη, ή συμπυκνωμένη ενέργεια) αλληλεπιδρούν με φαινόμενα ελκτικά ή απωθητικά (μην σε κουράζω με τα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα, κι αυτά Θαύματα είναι.. π.χ. στον εσωτερικό Βουδισμό ο ηλεκτρισμός είναι η ίδια η φύση του Θείου).

 

Επομένως το σύνολο της καθεστηκυίας τεχνολογίας, έχει γυάλινα πόδια. Διότι στις πολύ βασικές (‘φέρουσες’) παραδοχές της, τα πράγματα είναι άγνωστα. Ή θεϊκά αν προτιμάς. Νομίζω πως εδώ εντοπίζεται και η βαθύτερη σημασία του Χριστιανικού ‘Πίστευε και μη Ερεύνα’, και όχι σε κάποιο σκοταδισμό ή αντιπαλότητα Θρησκείας – Επιστήμης. Προφανώς αυτό εφαρμόζουν και οι Επιστήμονες μας που μένουν άλαλοι στις ανατροπές που φέρνει η παρατήρηση των σωματιδίων, ή –πιο σωστά- η Κβαντική Γνώση. Τους θυμίζουμε πως πρώτα ‘πίστεψαν’ (στα προφανή αόρατα ‘θαύματα’ της πρώτης παραγράφου) και μετά ξεκίνησαν να ερευνούν. Άρα ας μην τους ξενίζει η ανατροπή που φέρνει η αλλαγή παραδείγματος στις φυσικές επιστήμες (και όχι μόνο).

 

Νιώσε την επαλήθευση: Π.χ. με διαβάζεις καθήμενος. Δέχεσαι περίπου το 95% του βάρους σου στο πυγικό σύστημά σου. Αναλόγως της ποιότητας της καρέκλας, ή του μαξιλαριού. Προσοχή στον όρο: «Δέχεσαι», σημαίνει πως κάποιος σε σπρώχνει από κάτω, προς τα πάνω. Αυτό που αποκαλείς βάρος ισοδυναμεί με μία συνεχή δύναμη που ασκείται από τα έξω-από-εσένα-‘πράγματα’ προς το κορμί σου. Και η έννοια της ‘ξεκούρασης’ είναι να ‘σκορπίσεις’ αυτή τη πίεση, για ώρα, σε όσο μεγαλύτερη έκταση του σώματος γίνεται. Εδώ είναι το μυστικό ενός καλού ..στρώματος. Οσο καλύτερα εφάπτεται του κορμιού σου, τόσο διαχέει το βάρος σου, σκορπώντας τα π.χ.80 κιλά σου στα πολλά τετραγωνικά εκατοστα του υποκείμενου υλικού. Αντίθετα αν ξαπλώσεις στο τσιμέντο, τα 80 κιλά θα μοιραστούν στη μικρή επιφάνεια σου, που συγκρούεται με αυτό. ‘Αβολο πολύ.  

 

Κάνε τώρα μία ακόμα αναγωγή.  Αν ανάπαυση σημαίνει ορθός καταμερισμός  του βάρους, τότε τι ισχύει για την διανοητική / πνευματική κόπωση ; Εδώ υπεισέρχεται η επιστήμη της Επικοινωνίας. Για αρχή ας θυμηθούμε ένα κοινό θέμα σε διάφορες δοξασίες: Του προπατορικού αμαρτήματος.  Ή του μύθου του Προμηθέα. Το εν λόγω ‘βαρίδι’ (φέρεται να) είναι η Γνώση. Η μακαριότητα συναρτάται με την μη-γνώση ενώ, προφανώς, η ‘φυσική’ τάση του ανθρώπου είναι να ρωτάει και να εξηγεί, άρα να ‘σωρεύει’ εγγραφές. Για χάρη του σημερινού πονήματος ας θεωρήσουμε αυτές τις εγγραφές όχι αμάρτημα, αλλά ‘διανοητικό βάρος’.

 

Ποια είναι τότε η αντίστοιχη ‘ανάπαυση’;

 

 Άλλη μία φορά, ο διαμοιρασμός παίζει τον ανακουφιστικό ρόλο του. Διαβάζοντας, εκπαιδευόμενος και κοινωνώντας (με) τα ψηφιακά αγαθά, Επι-κοινωνείς.

 

Στην ουσία επιχειρείς να διευθετήσεις όσα γνωρίζεις ή όσα μαθαίνεις, εντάσσοντάς τα σε ένα ‘έγκυρο’ προϋπάρχον Σύστημα. Αυτή η ‘τέχνη’ σου είναι γνωστή από τις εμβρυακές στιγμές σου, και τελειοποίησες τη μέθοδο στη πρώτη ένδοξη διετία σου.

Με άλλα λόγια ‘επαναδιευθετείς’ συνεχώς τα όσα διανοητικώς (και όχι μόνο) ‘κατέχεις’ κατά τρόπο που να είναι αποδεκτά είτε από την οικογένεια σου, είτε τους συμπολίτες, είτε από το συνάφι σου, την ομάδα, την ‘Ακαδημία’ και πάει λέγοντας. Μόλις πάρεις το Όλα Καλά (πχ ένα πτυχίο, ένα χάδι στη πλάτη, ένα χαμόγελο ή μία έγκριση της αγέλης) τότε ‘κολλάς’.  Παγιώνεις το σύστημα, ‘ανήκεις’ και πορεύεσαι αναλόγως.

 

Με αυτή τη παραπάνω, πειραματικώς αποδεδειγμένη ‘φυσιολογική’ και απαραίτητη για την επιβίωση στάση, ξοδεύουμε το σύντομο διάστημα που ‘μεγαλώνουμε’, αναπαραγόμαστε και δημιουργούμε. Η παθογένεια επέρχεται (με ακριβή αντιστοιχία του να αρνείται κανείς να σηκωθεί από το τσιμέντο για να ξαπλώσει σε ένα μαλακό στρώμα) όταν ‘κολλάμε’ στην πρώτη διαθέσιμη ‘διευθέτηση’ και αρνούμαστε να εξετάσουμε την άβολη πιθανότητα τα ‘πιστεύω’ μας να είναι κακώς ταξινομημένα, να ανήκουν σε ημι-αληθείς τυπολογίες, αγνοώντας την ανάγκη να πρέπει να ‘πάμε πίσω’ (back- back-back-reset) και να ανα-θεωρήσουμε.

 

Στον αντίποδα ο μέγιστος ‘Πνευματικός’  Σωκράτης, μας έχει ‘ποτίσει’ με λίγες εκτυφλωτικές λέξεις «Ένα μόνο γνωρίζω πως Δεν Γνωρίζω Τίποτα». Η αέναος ανατροπή.

 

Εν όψει μίας επαναστατικά νέας Πολιτειότητας, όπου η ευθύνη του να γινόμαστε καλύτεροι δεν θα αφορά το άτομό μας, αλλά θα είναι υπόθεση της κοινωνίας της οποίας είμαστε μέρος, πορευόμαστε σε μία μεταβατική εποχή όπου όλα θα κριθούν από λίγες, ελάχιστες επιλογές. Ακριβώς όπως ο Ηρακλής στο δίχαλο των οδών της Αρετής και της Κακίας, το είδος μας θα πρέπει να κάνει, ότι καλείται σε μικρογραφία να επιλέξει ο καθένας μας  στις αφθονες ευκαιρίες του παράξενου 21ου αιώνα.