Στα πέτρινα σκαλιά του Αυγούστου

 

 

Άλλο ένα καλοκαίρι αγωνίας; Πάλι με τον φόβο να πλανάται πάνω από το κεφάλι μας για μία νέα έξαρση του μεταλλαγμένου ιού το φθινόπωρο; Δεν ξέρω τι να πω! Κι επειδή δεν ξέρω τι να πω –κι επειδή το μυαλό μου είναι πολύ μικρό για να χωρέσει τις απίστευτες συνομωσίες και τις εκπληκτικές σοβαροφανείς δικαιολογίες που ακούγονται από δεξιά κι από αριστερά, ακολουθώ τις οδηγίες των ειδικών. Των επιστημόνων, που σίγουρα, πάνω στην πανδημία που μας πλήττει, ξέρουν πολύ περισσότερα από εμένα –κι από όλους εκείνους τους «αρνητές» του εμβολιασμού, οι οποίοι τείνουν να καταστούν «κόμμα» και να μολύνουν, συν τοις άλλοις, με το μικρόβιο του διχασμού μια ολόκληρη κοινωνία.

 

Εντάξει, ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε και ο καθένας έχει δικαίωμα στον σκεπτικισμό –ακόμη και στην άρνηση. Καμία αντίρρηση. Αλλά θα μου πείτε: Εδώ έχουμε αποκηρύξει μια ιστορία και μια γλώσσα αιώνων -προς χάριν ενός ριζοσπαστικού αναθεωρητισμού των πάντων, έχουμε αποποιηθεί τρόπους ευγενικής συμπεριφοράς, ατομικής και κοινωνικής, που μας χαρακτήριζαν ως Έλληνες –προς χάριν ενός προχωρημένου προοδευτισμού, έχουμε καταπάψει να παραδεχόμαστε τους αρίστους και τους ανώτερους –προς χάριν ενός ισοπεδωτικού λαϊκισμού, δεν θα αρνούμαστε το φιαλίδιο του εμβολίου; Πως αλλιώς θα δίναμε ισχύ και αυτοπεποίθηση στη ημιμάθεια ή την ανυπαρξία μας; Δεν θα διαφωνήσουμε…

 

Όμως, μια στιγμή, όλα τα πράγματα δεν είναι τα ίδια. Η κάθε εποχή έχει το δικό της πρόσωπο και τους ξεχωριστούς της κινδύνους. Εντάξει, δε λέω, ζήσαμε κι άλλες τραγελαφικές εποχές όπου, για παράδειγμα, οι μισοί Έλληνες ήταν …χρηματιστές, θέλοντας να ζήσουν την ζωή τους με τον «αέρα» και τις «φούσκες» του Χρηματιστηρίου, κι οι άλλοι μισοί ήταν διορισμένοι στο δημόσιο -είτε ξεκοκάλιζαν στη Μύκονο το δάνειο χρήμα (κι αγύριστο) των τραπεζών. Βιώσαμε, εκτός από τον λαϊκό καπιταλισμό,  και τον λαϊκισμό της ντουντούκας όπου η Αριστερά δίκαζε στο Σύνταγμα τους «φονιάδες των λαών» -και το σύστημα ανεχόταν κάποιους άλλους φονιάδες τύπου 17 Νοέμβρη. Ζήσαμε και την περίοδο των «αγανακτισμένων» που ανέδειξε κάποιους μαχαιροβγάλτες τύπου Χρυσής Αυγής –και κάτι απίστευτους πολιτικούς τύπους. Και τι δεν έζησε αυτή η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά το πρόσωπο της σημερινής εποχής είναι πολύ πιο φονικό από όλες τις άλλες φορές. Η πανδημία, κακά τα ψέματα, δεν σοβαρεύεται με φαιδρότητες αρνητισμού.

 

Σκορπά στο διάβα της νεκρούς και μόνο νεκρούς…

 

Εδώ που βρισκόμαστε τον λόγο έχει πλέον η συντεταγμένη πολιτεία. Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται ο αρνητισμός, στο όνομα οποιασδήποτε ευαισθησίας, να αφεθεί ελεύθερος να προσβάλει την δημόσια υγεία –τις ζωές μας. Εμβολιασμός υποχρεωτικός για όλους! Και επιτέλους, ας σταματήσει το πολιτικό μας σύστημα να εργαλειοποιεί την πανδημία –για να χτίσει καριέρες πάνω σε πτώματα και θρήνους. Δεν του αρμόζει τέτοιος βούρκος…

 

Όμως ας χαλαρώσουμε, το έχουμε ανάγκη όλοι μας. Καλοκαιράκι γαρ! Ελάτε, λοιπόν, «να στρώσουμε το φως, να κοιμηθούμε το γαλάζιο φως, στα πέτρινα σκαλιά του Αυγούστου» (Ο. Ελύτης). Ας αφήσουμε τα παιδιά να τρέξουν στα πορφυρά βασιλέματα την νιότη τους –και να την έχουν μνήμη όταν μεγαλώσουν, κι εμείς οι μεγάλοι ας αφεθούμε στα χρώματα και τα αρώματα του μήνα και θεού Αυγούστου –είναι η παιδική μας ηλικία.

 

Καλό καλοκαίρι σε όλους.