Η αλήθεια των αριθμών και των ανθρώπων

Εδώ και δύο δεκαετίες  οι πόλεμοι στον Πλανήτη έχουν πάρει μια άλλη μορφή, κάτι μεταξύ εικονικής πραγματικότητας, διαδικτυακού video game, μια ολόκληρη cloud κουλτούρα πληροφορίας όπου οι πάντες μοιράζονται τα πάντα με τους πάντες και κανείς δεν ξέρει τι είναι αλήθεια και τι ψέμαι. Αν μιλούσαμε για κάτι άλλο και όχι για πόλεμο, δεν θα ήταν κακό. Αλλά μιλάμε για τη χειρότερη κατάσταση στην οποίαν μπορεί να βρεθεί το ανθρώπινο είδος. Η Ιστορία επιβεβαιώνει όλους όσοι ισχυρίζονται ότι κάτω από τέτοιες συνθήκες θεριεύουν οι ιδιωτικές κατασκευές της πραγματικότητας. Τα social  media και οι αθρόες επικλήσεις στη “δημοσιογραφία των πολιτών” δικαιώνουν περίτρανα το γνωστό “ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή”..

Και ενώ ο Τραμπ, ο Νο1 αλλοπρόσαλλος άνθρωπος του Πλανήτη -με τόσο υψηλό αξίωμα- επαναπροσδιορίζει τη σχέση της πολιτικής ηγεσίας των ΗΠΑ με τη λογική και τον παγκόσμιο ορθολογισμό, στα μέρη μας ολοένα και περισσότερο εντείνεται η αγωνία για το προσφυγικό / μεταναστευτικό πρόβλημα. Ο ρόλος μιας χώρας που αναζητά έναν κάποιο δρόμο για να αποκαταστήσει -και αυτή- τη σχέση της με τη λογική και την κανονική πραγματικότητα, δεν είναι απλό πράγμα.

«Δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Η επίθεση στη Συρία μπορεί να δημιουργήσει νέα κύματα προσφύγων, ειδικά αν στη σκακιέρα των επιχειρήσεων υπάρξει αντεπίθεση των στρατευμάτων του Άσαντ σε άλλο σημείο. Όλα τα πιθανά σενάρια έχουν μελετηθεί, αλλά ο τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης δεν κοινοποιείται πριν από την ώρα του», είπε στις αρχές Οκτωβρίου 2019 ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, αρμόδιος για τη μεταναστευτική πολιτική, Γιώργος Κουμουτσάκος απαντώντας σε σχετική ερώτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργου Μουζάλα. Αυτό που έμεινε από τη συνέχεια της απάντησης του κ. Κουμουτσάκου ήταν η ευχή του να μην “υπάρξει ξανά κρίση παρόμοια με αυτήν του 2015” λέγοντας ότι “προετοιμαζόμαστε εσωτερικά και εξωτερικά”.

Υπάρχουν δύο μεγάλες αλήθειες που συγκρούονται σε αυτόν τον μεγάλο πόλεμο. Η αλήθεια των αριθμών, από τη μία πλευρά. Και η αλήθεια των ανθρώπων από την άλλη. Σύμφωνα με στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, σε σχέση με το 2018, οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές από τα τουρκικά παράλια έχουν αυξηθεί κατά 54%. Μόνο τις πρώτες έξι ημέρες του Οκτωβρίου, τουλάχιστον 2.000 άνθρωποι πέρασαν με βάρκες το Αιγαίο και έφθασαν σε κάποιο από τα ελληνικά νησιά (Λέσβο, Χίο, Σάμο, Σύμη). Και το πρώτο 9μηνο του 2019, από τη θάλασσα πέρασαν στην Ελλάδα 36.141 μετανάστες και πρόσφυγες. Από αυτούς το 45% έφτασε στη Μυτιλήνη.

Η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη ενός τόσο περίπλοκου γεωστρατηγικού και γεωπολιτικού κυκλώνα που δεν έχει δικαίωμα να αγνοήσει τους αμείλικτους αριθμούς. Μα πάνω από όλα, ακόμα και από την ομιλία του νέου Έλληνα πρωθυπουργού στην έδρα της Ε.Ε. και τον ορθό, μα δυσερμήνευτο για τους πολλούς διαχωρισμό μεταξύ των χαρακτηρισμών “προσφυγικού” και “μεταναστευτικού”, είναι η αλήθεια των ανθρώπων. Πόσω μάλλον για μία κυβέρνηση που ασπάζεται τις πανανθρώπινες φιλελεύθερες αρχές: Όταν οι άνθρωποι υποφέρουν, τους βοηθούμε…

Η μικρή Νουρ, στο βιβλίο της Μαριέττας Κόντου, “Φτου Ξελύπη” (εκδ. Μεταίχμιο) έφτασε μετά από βασανιστικό ταξίδι με μια πλαστική βάρκα από τη Συρία στη Μυτιλήνη: “Ξένοι μας έδωσαν ρούχα, φαγητό, νερό, χώρο να ξεκουραστούμε και αγάπη, παράξενη αγάπη, όχι από εκείνη που έχει μέσα της λύπη και σε κάνει να νιώθεις ντροπή, από την άλλη, την καθαρή, που αν τη ζωγράφιζα θα ήταν λευκή με κόκκινο φιόγκο. Από εκείνη που σου αφήνει  μια ωραία γλυκιά γεύση στο στόμα, σαν σιροπιαστό γλυκό, που όμως δεν μπορείς να την κρατήσεις για πάντα”.  Για να μην γελιόμαστε, τα παιδιά τα γράφουν καλύτερα...